Weer thuis

Gisteren thuis gekomen na een erg leuk weekendje weg met mijn mannetje. Lekker gewinkeld, gegeten en nix gedaan. Was echt super!

Wat iets minder was, was dat op het moment dat wij weg gingen, het heel slecht ging met m'n oma. Ze is in de nacht van donderdag op vrijdag gaan slaapwandelen en toen gevallen in het trappenhuis. Ze is wakker geworden en gaan roepen. Toen hoorde de buren haar gelukkig. Het is de hele dag slecht geweest met haar. De volgende dag was iets beter, maar ze is zondagochtend heel vroeg weer gaan slaapwandelen en weer gevallen. Dit keer werd ze niet wakker en werd ze gevonden door een buurvrouw die de krant wilde pakken. M'n oma was door en door koud. Ze had daar zo'n 3 kwartier gelegen. Nu moet er 24 uur per dag iemand bij haar zijn. Er komt een nachtzuster en vanaf 7 uur 's morgens komt een van de kinderen bij haar. Het gaat zo hard achteruit.

De ring die ik van haar heb gehad heb ik om. M'n moeder heeft hem zaterdag voor me opgehaald. Hij is heel mooi. Iedereen vindt hem heel mooi. M'n oma zelf gelukkig ook. Er staat 'Maria' in gegraveerd, want zo heten we allebei, m'n oma en ik.

Ik wil geen ruzie meer met mama. Liever maar een beetje elkaar ontzien, dan ruzie maken. We zitten allebei met de toestand van mn oma. We krijgen er allebei nog een hoop naast, het gaat niet goed. Het zal niet lang meer duren voordat mn oma dood gaat. Het klinkt hard, maar dan krijgen we wel allemaal wat meer rust.

Ik wil haar niet kwijt. Ik kan haar niet missen, maar het zou wel beter zijn als het niet al te lang meer duurt. Voor mij, omdat ik dan wat rust in mn leven krijg. Maar de pijn begint haar ook te veel te worden, dus ook voor haar is het goed.
Maar soms heeft ze juist weer van die goede momenten, dan lacht ze, dan praat ze volop. Dan kijkt ze me aan met die glinsterende oogjes... Dan denk ik: dit is toch niet een zieke oma? Dit is toch een oma die nog door wil, die haar kleinkinderen nog niet in de steek wil laten?
Ik kan niet zonder haar, maar ik zal wel moeten...