weet geen geschikte titel
Vandaag vrij geweest, dat is wel eens lekker na 3 weken, 7 dagen in de week te hebben gewerkt. Lekker lang uitslapen, beetje tv gekeken, beetje gelezen in tijdschriften, je kent het wel. Samen met mijn zusje (tevens 1 van mijn beste vriendinnen) gepicknickt in het bos. Daar vergat ik gewoon heel ff al mijn zorgen, gewoon lekker relaxed wat eten, lekker kletsen en luisteren naar wat chill out muziek. Die plek was dichtbij ons huis, maar ben er verders nooit geweest, was echt mooi hoor.
Thuisgekomen belde die vrouw van de kinderbescherming, of ze de afspraak een paar uurtjes kon verschuiven, ach ja waarom ook niet, heb h'r toch nix te melden. Zie er al tegenop, ze komt donderdagmiddag. Moet een heel uur met h'r gaan babbelen, wat wil ze nou in godsnaam horen? Zal een lang uur worden, denk ik. Verder nog ff gepraat met mijn geliefde, hij zei dat hij zich zo verdrietig voelde. Dat raakt me zo van binnen, ik wil dat hij weer gelukkig is en zich goed voelt. De afstand is daardoor nog meer klote dan tie al was. Maar ik kan nu gewoon niet naar hem toe, hoe graag ik het ook zou willen. Door allerlei omstandigheden kan ik niet naar hem toe, plus het feit dat ik over 2 weken een nieuwe start ga maken op mijn nieuwe school. Hij begrijpt dit heel goed en neemt me ook niets kwalijk. Wat een schatje toch!
Zal ik hem dalijk nog eens een brief schrijven? Mmm toch maar niet. Na de dood van zijn vriend heb ik gelijk een brief geschreven, erg lang en heel persoonlijk met een lief kaartje erbij en gelijk naar het postkantoor gebracht, liet het daar extra snel bezorgen, dat zou dus binnen 4 dagen zijn (anders 1 1/2 week) koste wat extra en wat denk je? Is tie gewoon nooit aangekomen! Ik was echt kwaad, niet te geloven! Schrijf ik een heel erg persoonlijke brief, betaal ik het 4 dubbele met de veronderstelling dat tie die brief snel krijgt, maar ho maar. Post zo ver versturen vertrouw ik dus niet meer (was trouwens niet de eerste keer)
Iets bestellen op internet gaat nog beter. Had bloemen gestuurd naar hem, waren er al binnen een dag, da was beter. Is trouwens ook niet bepaald goedkoop, was een bosje van 120 piek (door verzendkosten) maar dat boeit me dus echt niet, al waren ze 1000 piek, ik had ze nog gestuurd. Geld is dan echt totaal niet belangrijk, mij vriend is zo veel belangrijker dan dat. Ik dwaal eigenlijk heel erg af, ik wilde gewoon over mijn relax dagje nix doen schrijven, en nu schrijf ik over hele andere dingen als dat ik vn plan was. Maar ja, het is wel eens goed voor mezelf om dit alemaal een beetje op te schrijven, krijg ik alles misschien een beetje goed op een rijtje. De tijd gaat ook allemaal zo snel voorbij.
Alles leek een tijdje goed te gaan (behalve dat gezeik met de kinderbescherming, maar daar ben ik nu onderhand wel aan gewend) Was geslaagd voor mijn Havo-diploma zonder er veel voor te doen, had hele goede cijfers ook nog dus wat wil je nog meer? Dan opeens dat telefoontje van zijn broer..mijn vriend had een auto-ongeluk gehad en was nog bewusteloos, hij zou misschien zelfs in een coma terecht komen. Ik kan niet omschrijven wat er dan door je heen gaat. Ik was gewoon helemaal in shock en heb de hele nacht niet geslapen. De telefoon hield ik de rest van de dag en nacht vast, want stel je voor. Nog steeds geen nieuws, maar vrienden zeiden dat geen nieuws, goed nieuws was maar dat stelde me niet echt gerust. Volgende dag kreeg ik gelukkig een sms van zijn broer dat hij bij bewustzijn was gekomen, en dat het eerste wat hij zei toen hij bijkwam of ik het wist. Toen ik dat hoorde moest ik zo huilen, tranen van blijdschap dat hij weer wakker was. Een uur later hing hij al de telefoon, hij vertelde dat hij niets meer wist van het ongeluk, maar mij had gezien in zijn dromen, toen hij bewusteloos was. Ook vertelde hij het van zijn vriend, die had het ongeluk niet overleefd. De tranen van geluk veranderde in tranen van verdriet. Twee weken heb ik alleen maar op mijn bed gelegen, veel gehuild tot ik geen tranen meer over had.
We waren net geslaagd, dus dat betekende 2 weken lang alleen maar elke dag een feest, ben er naar geen 1 geweest. Ging toch zeker niet feesten als het zo slecht met mijn vriend ging? Zou daar zelf ook alleen maar met mijn gedachten ergens anders zijn en trouwens zag ik er niet uit na al die tranen, alles rood en opgezet, gezwollen. Natuurlijk veel gebeld, gesmst en gemaild en die brief dan geschreven die niet aangekomen is. In diezelfde periode ook nog eens leuk telefoongesprek met mijn moeder gehad, niet dus. Blablabla, ze wilde geen contact enzo meer, ik moest haar spullen terugkomen brengen enzo, blablabla. Ben daarna zo kwaad op haar geweest, wat dacht ze allemaal wel niet. Verder niet eens meer mee bezig geweest, mijn vriend had aandacht nodig en die waardeerde dat wel. Ik kon mijn energie beter in iemand steken die het wel waard was. Nu is het zo allemaal 2 maanden geleden en ik heb het pas aan mijn vriendje verteld van mijn moeder, ik kon hem daar gewoon niet mee lastig vallen in die tijd. Tijdje erover gepraat, hij vindt dat ik mijn moeder moet bellen. Ik niet. Het is erg om te zeggen, want het is mijn moeder, maar ik zit er niet eens mee. Ik ga haar dus ook niet bellen, het was haar keuze toch?
Nou dat was weer eens een gezellig verhaal, maar niet heus maar ik moest het denk ik ff kwijt en ik ben toch al zo gesloten wat betreft dit allemaal. Mensen kunnen echt 10 x aan me vragen of er iets is, en ik blijf zeggen dat alles goed is. Kan goed toneelspelen tegenover de buitenwereld. En er zijn echt miljoen mensen op deze aardbol die het slechter hebben dan mij, die echt helemaal in de knoop met zichzelf zitten, die erg ziek zijn, of erg arm zijn. Wie ben ik dan om over mijn eigen 'luxe' problemen te zeiken? Tja, ik heb er net ff over nagedacht om dit hele stuk te wissen, maar doe het toch maar niet..Kan ik als ik later groot ben (haha) nog eens mooi allemaal teruglezen, misschien denk ik dan wel;ahhh die goeie oude tijd! Nee, ik mag het niet hopen. Vanaf nu kan alles alleen maar beter worden, toch?!
Thuisgekomen belde die vrouw van de kinderbescherming, of ze de afspraak een paar uurtjes kon verschuiven, ach ja waarom ook niet, heb h'r toch nix te melden. Zie er al tegenop, ze komt donderdagmiddag. Moet een heel uur met h'r gaan babbelen, wat wil ze nou in godsnaam horen? Zal een lang uur worden, denk ik. Verder nog ff gepraat met mijn geliefde, hij zei dat hij zich zo verdrietig voelde. Dat raakt me zo van binnen, ik wil dat hij weer gelukkig is en zich goed voelt. De afstand is daardoor nog meer klote dan tie al was. Maar ik kan nu gewoon niet naar hem toe, hoe graag ik het ook zou willen. Door allerlei omstandigheden kan ik niet naar hem toe, plus het feit dat ik over 2 weken een nieuwe start ga maken op mijn nieuwe school. Hij begrijpt dit heel goed en neemt me ook niets kwalijk. Wat een schatje toch!
Zal ik hem dalijk nog eens een brief schrijven? Mmm toch maar niet. Na de dood van zijn vriend heb ik gelijk een brief geschreven, erg lang en heel persoonlijk met een lief kaartje erbij en gelijk naar het postkantoor gebracht, liet het daar extra snel bezorgen, dat zou dus binnen 4 dagen zijn (anders 1 1/2 week) koste wat extra en wat denk je? Is tie gewoon nooit aangekomen! Ik was echt kwaad, niet te geloven! Schrijf ik een heel erg persoonlijke brief, betaal ik het 4 dubbele met de veronderstelling dat tie die brief snel krijgt, maar ho maar. Post zo ver versturen vertrouw ik dus niet meer (was trouwens niet de eerste keer)
Iets bestellen op internet gaat nog beter. Had bloemen gestuurd naar hem, waren er al binnen een dag, da was beter. Is trouwens ook niet bepaald goedkoop, was een bosje van 120 piek (door verzendkosten) maar dat boeit me dus echt niet, al waren ze 1000 piek, ik had ze nog gestuurd. Geld is dan echt totaal niet belangrijk, mij vriend is zo veel belangrijker dan dat. Ik dwaal eigenlijk heel erg af, ik wilde gewoon over mijn relax dagje nix doen schrijven, en nu schrijf ik over hele andere dingen als dat ik vn plan was. Maar ja, het is wel eens goed voor mezelf om dit alemaal een beetje op te schrijven, krijg ik alles misschien een beetje goed op een rijtje. De tijd gaat ook allemaal zo snel voorbij.
Alles leek een tijdje goed te gaan (behalve dat gezeik met de kinderbescherming, maar daar ben ik nu onderhand wel aan gewend) Was geslaagd voor mijn Havo-diploma zonder er veel voor te doen, had hele goede cijfers ook nog dus wat wil je nog meer? Dan opeens dat telefoontje van zijn broer..mijn vriend had een auto-ongeluk gehad en was nog bewusteloos, hij zou misschien zelfs in een coma terecht komen. Ik kan niet omschrijven wat er dan door je heen gaat. Ik was gewoon helemaal in shock en heb de hele nacht niet geslapen. De telefoon hield ik de rest van de dag en nacht vast, want stel je voor. Nog steeds geen nieuws, maar vrienden zeiden dat geen nieuws, goed nieuws was maar dat stelde me niet echt gerust. Volgende dag kreeg ik gelukkig een sms van zijn broer dat hij bij bewustzijn was gekomen, en dat het eerste wat hij zei toen hij bijkwam of ik het wist. Toen ik dat hoorde moest ik zo huilen, tranen van blijdschap dat hij weer wakker was. Een uur later hing hij al de telefoon, hij vertelde dat hij niets meer wist van het ongeluk, maar mij had gezien in zijn dromen, toen hij bewusteloos was. Ook vertelde hij het van zijn vriend, die had het ongeluk niet overleefd. De tranen van geluk veranderde in tranen van verdriet. Twee weken heb ik alleen maar op mijn bed gelegen, veel gehuild tot ik geen tranen meer over had.
We waren net geslaagd, dus dat betekende 2 weken lang alleen maar elke dag een feest, ben er naar geen 1 geweest. Ging toch zeker niet feesten als het zo slecht met mijn vriend ging? Zou daar zelf ook alleen maar met mijn gedachten ergens anders zijn en trouwens zag ik er niet uit na al die tranen, alles rood en opgezet, gezwollen. Natuurlijk veel gebeld, gesmst en gemaild en die brief dan geschreven die niet aangekomen is. In diezelfde periode ook nog eens leuk telefoongesprek met mijn moeder gehad, niet dus. Blablabla, ze wilde geen contact enzo meer, ik moest haar spullen terugkomen brengen enzo, blablabla. Ben daarna zo kwaad op haar geweest, wat dacht ze allemaal wel niet. Verder niet eens meer mee bezig geweest, mijn vriend had aandacht nodig en die waardeerde dat wel. Ik kon mijn energie beter in iemand steken die het wel waard was. Nu is het zo allemaal 2 maanden geleden en ik heb het pas aan mijn vriendje verteld van mijn moeder, ik kon hem daar gewoon niet mee lastig vallen in die tijd. Tijdje erover gepraat, hij vindt dat ik mijn moeder moet bellen. Ik niet. Het is erg om te zeggen, want het is mijn moeder, maar ik zit er niet eens mee. Ik ga haar dus ook niet bellen, het was haar keuze toch?
Nou dat was weer eens een gezellig verhaal, maar niet heus maar ik moest het denk ik ff kwijt en ik ben toch al zo gesloten wat betreft dit allemaal. Mensen kunnen echt 10 x aan me vragen of er iets is, en ik blijf zeggen dat alles goed is. Kan goed toneelspelen tegenover de buitenwereld. En er zijn echt miljoen mensen op deze aardbol die het slechter hebben dan mij, die echt helemaal in de knoop met zichzelf zitten, die erg ziek zijn, of erg arm zijn. Wie ben ik dan om over mijn eigen 'luxe' problemen te zeiken? Tja, ik heb er net ff over nagedacht om dit hele stuk te wissen, maar doe het toch maar niet..Kan ik als ik later groot ben (haha) nog eens mooi allemaal teruglezen, misschien denk ik dan wel;ahhh die goeie oude tijd! Nee, ik mag het niet hopen. Vanaf nu kan alles alleen maar beter worden, toch?!
19 aug 2002
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 aug 2002 spiegeltje spiegeltje..
- O 15 aug 2002 haha
- O 15 aug 2002 bah werke..
- O 14 aug 2002 goeiemorge!