weet je...

ik ben terug met men voeten op de grond gezet door cage... klinkt allemaal raar maar hoe ik het ook draai of keer het is sinds hij er is dat ik besef dat ik eigenlijk alleen ben... ok... ik heb wel een relatie met seppe en ik zie hem heel graag maar is het dan niet raar dat ik donderdagavond alleen zat?? de dag dat men meisjes 4 werden???

dat hij nu niet ziet dat ik vol vragen zit en hopeloos op zoek ben naar passie tussen ons??? dat ik bij hem ook terug die vlinders wil voelen??? vlinders die al lang verdronken lijken te zijn...

ik zit vast met men leven... ik woon onder men ma haar dak... verhuis binnen 2 maand naar men eigen appartementje maar nog steeds onder haar dak... ze zit constant in men nek te hijgen... de opvoeding van kaat en lotte... en als ze ook maar iets ziet waar ze kan op zitten kankeren, zal ze het zeker niet laten, dus eigenlijk is die verhuis niet echt DE grote oplossing maar hopelijk krijg ik dan terug een beetje meer vat op men leven en men meisjes...

ik ben niet naar men laatste afspraak met men psychologe geweest... geen zin... ik heb ook geen zin meer om te strijken, te kuisen of wat dan ook... maar voor de anderen blijf ik lachen... blijf ik er gelukkig uit zien... ik heb men masker terug vanonder het stof gehaald...

mm is weer dichter bij mij dan ooit... ik heb nog altijd vreselijk veel spijt van men beslissing van toen en ik weet sinds kort ook waarom seppe me niet heeft laten doen wat ik echt wou... mm houden... hij heeft me gezegd dat hij toen te laf en te zwak was om me te steunen, om ons samen door die periode heen te sleuren... maar daar ben ik nu vet mee... ik verwijt hem ook niets meer sinds ik dat weet omdat het voor mij voor het eerst eerlijk en oprecht klonk...

ik haat men leven op het moment echt... morgen alles klaarmaken voor kaat en lotte hun megafeest... zondag lachen en gelukkig zijn en vanbinnen elke keer een beetje sterven... want er is niemand die kan zien hoe ongelukkig ik ben...

03 jul 2009 - meld ongepast verhaal

prutske, vrouw, 46 jaar

anouk vrijdag 03 juli 2009 22:38
knap dat je al zolang volhoudt om van buiten opgewekt te lijken terwijl je hart huilt. kun je nog wel leven met seppe, na alle pijn en verdriet die hij je heeft bezorgd door mm niet te laten leven?
hoop dat je dochters een fijn feestje hebben en dat jij er ondanks alles ook van kunt genieten.
prutske vrijdag 03 juli 2009 22:47
ik heb uiteindelijk de beslissing genomen om mm te laten aborteren... ik heb die pilletjes ingenomen en seppe was er voor mij om mee naar daar te rijden... hij is toen bij me gebleven tijdens de abortus... mm was een ongelukje en ik neem seppe niets kwalijk... wel mijn omgeving omdat zij tot de dag van vandaag seppe niet aanvaarden... en voor seppe was en is het: als hij hier niet aanvaard kan worden, waarom zijn eigen vlees en bloed dan wel??? en dat begrijp ik volkomen...
anouk vrijdag 03 juli 2009 22:55
gelukkig dat je er zo over denkt. dacht uit je verhalen op te maken dat je het seppe ook kwalijk neemt ,maar dat heb ik dan verkeerd geïnterpreteerd. erg jammer dat je omgeving hem niet wil accepteren. je bent volwassen en het is jouw leven, dan zou je toch je eigen keuzes mogen maken? wens je ondanks alles sterkte
prutske vrijdag 03 juli 2009 23:01
het heeft heel lang aangesleept voor seppe echt oprecht was over mm... en daarvoor had ik altijd het gevoel dak hem dingen verweet... sindskort is dat gevoel weg omdat hij echt eerlijk is geweest... tja... ik heb nu eenmaal niet de financiele mogelijkheid om iets voor mezelf te zoeken...

O 30 mei 2010 date ( 3 )
O 29 mei 2010 ik zou ni weten welke titel
O 26 mei 2010 fiere belg ( 2 )
O 23 mei 2010 fotoke
O 23 mei 2010 bah
O 22 mei 2010 hoe het met me gaat? ( 1 )
O 23 feb 2010 opnieuw ( 3 )
O 10 dec 2009 chaos
O 24 okt 2009 ik ( 5 )
O 12 aug 2009 nieuwe/oude liefde
O 31 jul 2009 date??? ( 6 )
O 28 jul 2009 afstand nemen ( 1 )
O 24 jul 2009 het is voorbij... ( 2 )
O 04 jul 2009 denk da ik vanavond... ( 1 )
O 04 jul 2009 verward... ( 1 )

vorige volgende