Wie kan er goed troosten....

Ik probeer je al weken te bereiken. Ja, ik weet dat je het druk hebt met stage en je nieuwe vlam maar een sms typen kan je blijkbaar niet meer. Maandag heb ik het opgegeven, ik wacht wel weer.
Mijn telefoon gaat en vol verbazing zie ik dat jij het bent. Geen zin in vandaag, denk ik. Toch maar opgenomen. Een verhaal vol verontschuldigingen en bluf. Je hebt het zo druk met stage en vlammetje eist ook zoveel tijd.

Je mist me. Tans dat zegt hij, alweer. Heb mijzelf voorgenomen om er niet meer in te trappen. Bij elke nieuwe vlam die hij heeft verlies ik mijn beste vriend. Vlammetjes eisen altijd veel tijd en veranderingen in de persoonlijkheid. Al denk ik dat wanneer je iemand echt mag, je deze persoon neemt zoals hij/zij is. Dus ook de slechte eigenschappen. ,maargoed....

Toch weer een beetje met je gelachen maar ik ben nogsteeds niet happy met je. je was mijn 'beste dinnetje' . We kennen elkaar al zo ongelovelijk lang. Ik pik al zo ongelovelijk lang al jou woedeaanvallen en andere ongein. Ik weet niet of ik er nog zin in heb.

Ik weet het eventjes niet meer zo goed. Moet ik je laten vallen of op je blijven wachten. Want ik weet precies hoe het gaat verlopen, al zeg jij dat deze vlam voor altijd is. Over een half jaartje is het uit en hang je weer in tranen bij mij aan de telefoon. Zeggen dat je spijt hebt van alles en dat je snel weer de oude zal zijn. Ik weet het niet meer...

Je maakt me verdrietig...

En jij bent er niet om mij te troosten...