Wij hebben nooit ruzie, ...

Wij hebben nooit ruzie, Michael en ik dus, mijn vriendje en ik dus. Want hij heeft altijd gelijk, en ik zit altijd verkeerd. Al heeft Michael me vandaag uit geprobeerd te leggen dat er niet altijd een gelijk en ongelijk is, toch voelt het wel altijd zo. En misschien niet heel verrassend, het voelt altijd alsof ik degene ben die verkeerd zit en die ‘to blame’ is.

Voordat ik dit verhaal schreef had ik dan ook een helder moment. Ik schrijf niet zo vaak op MD omdat ik niet over negatieve dingen wil schrijven, of te wel: mijn gevoelens. Niet zo zeer omdat ik niet over wil komen als een zeik persoon, wat hiervoor altijd mijn argument was, maar gewoon omdat ik het mezelf niet gun om zo te zijn. Ik wil niet dat mensen me zo zien, zo als in: de manier waarop ik mezelf zie.

Anyway, vandaag moest ik weer huilen. Het is niet zo zeer alleen verdriet wat me laat huilen, of pijn, maar voornamelijk onmacht en verwarring. Ik zeg iets, maar bedoel het niet zo en ik schijn niet in staat te zijn te kunnen zeggen wat ik wel bedoel. En dan is alles in een keer weg. Ik weet niet meer waar het gesprek over ging, weet niet meer wat er gezegd is, weet niet meer wat ik dacht, weet niet meer wat ik vind, weet alleen nog maar dat ik huil en dat het vast allemaal mijn schuld is. Die staat van niet meer weten wat er aan de hand is, is eng.

Ja, ik ben me er vrij bewust van hoe mijn hersens werken. Zoals Michael al aantoonde, zelfs zijn commentaar van: ik kan een haar zien op je been. Doet mij denken -> haar is vies -> Michael vind mij vies -> ik ben vies -> ik ben het niet waard om Michaels vriendin te zijn. Ik weet dat ik niet zo denken moet, en als je me gewoon met rust laat voor een tijdje dan ben ik er ook zo overheen, maar zo werkt Michael niet. Ik moet overal over praten.

En dat is waarom ik hier niet zo vaak schrijf.

Ik wil er niet over praten.

Als ik er maar niet over praat bestaat het niet <- een manier van denken waar ik bij andere een enorme hekel heb en tegelijkertijd doe ik het zelf ook.

Ik wil het graag veranderen, maar ga er niet echt vanuit dat ik echt kan veranderen. Ik zal er proberen mee leren om te gaan, maar veranderen, nee. En dat is wat me bang maakt. Wat als die ‘annoyance’ van Michael omslaat in ‘irritation’ en dan in haat... of een andere tussenstap, maar met hetzelfde resultaat. Ik zie het immers in mijn ouders. Hij zegt wel dat het zo niet zal gaan, maar als ik zelf het tegendeel gezien heb, zelf het tegendeel meegemaakt heb is het voor mij nou eenmaal moeilijk om hem te geloven.

Maar ik zal het proberen.