Wind mee is soms wind tegen/April Wheeler

Ik was bijna April Wheeler geworden.
Ik kon me haar uitzichtloze situatie zo goed voorstellen.
Hoe je wakker word en weet dat je dezelfde sleur van gisteren oppakt.
Hetzelfde gevecht elke dag weer aangaat, en hoopt dat, wanneer je helemaal niets doet, iemand anders
het gevecht voor je zal winnen, of dat je het wint zonder er iets voor te doen.
Want ik wil niemand kwetsen, maar vooral mezelf niet.
Eigen belang staat voor op.
En het interesseerde me niet meer wanneer het dag of nacht was.
Ik wist niet meer hoe je advocaat moest spellen en ik liet het erbij, ik durfde absoluut niet in het woordenboek te kijken.
Misschien dat ik dan wel alleen zou moeten gaan vechten, alleen maar om te kijken hoe je iets spelt. Omdat je weet dat de pijl de juiste weg wijst. Maar eerlijk gezegd, ik durf niet.
Dus liet ik mij vallen en bleef hopen dat iemand voor mij het gevecht zou winnen.
Natuurlijk niet, maar het laten vallen voelde aan als een donzen kussen.
De controle laten geven aan mensen die je bewaken via een camera had iets rustig.
Ik kon iemand het gevecht even laten vechten voor mij.

Maar opeens kwam ik tot de conclusie dat April Wheeler zélf heeft gekozen!
Ze maakte niet de juiste keuze, maar ze koos zelf.
En de juiste keuzes zijn ook via een omweg te bereiken dus ik koos.
Gezien mijn psychiatrische gemoedstoestand gebasseerd is op relaties heb ik gekozen voor iets wat totaal niet in mijn beeld past.
Natuurlijk had ik een vangnet, ik kan niet alleen zijn, ik zal het ook niet toestaan. Maar ik durfde te kiezen.
Want:

Al moet ik je verliezen,
Ik raak je toch nooit kwijt,
Ik zal je blijven zoeken,
In een andere plaats en tijd..