Het is duidelijk dat de dagen korter worden en mijn emoties weer eens flink overhoop liggen. De duisternis past niet bij mij. Een voordeel is dat ik weer snak naar het schrijven van mijn verhaal. Ooit zal de vorm duidelijk worden, waarna de rest makkelijk zal volgen, maar op het moment passen de ideeen nog altijd niet bij elkaar en zijn er slechts fragmenten en scenes. Mogelijke verhaallijnen etc.
Vandaag weer zo'n scene waarvan ik niet weet wat er ooit mee gaat gebeuren, maar het is toch altijd leuk om te behouden:
The stories tell about Death Gods being souls that have seen the deepest and darkest of all dimensions. Their souls quivering in the corners of worlds, desperately searching for a way out. Cries never escaping their mouthless bodies and always listening to the echoes of emotions, waiting. Waiting for the change, fighting the eternal pull of the pool of souls. They know their language, they understand their thoughts, but they refuse to follow the flock.
'Are you lonely?' In the timeless place it's impossible to tell how long it took for the question to be asked or for the answer to be given. But it was always the same.
En het nummer dat het allemaal teweeg bracht, de duitse taal sloeg echt even in als een bom zeg!