Wintersport

Er is iets sensueels aan de winter, vind je ook niet? Nee, waarschijnlijk vind jij dat niet, maar ik dus wel. Al die mensen dik ingepakt in warme laagjes kleren, ik vind het geweldig. Vandaag stond ik in de trein en toen zag ik iemand die volgens mij mijn winterse gewoonte deelt. Het was een jongen van een jaar of 25, met zo'n vierkante, sterk geprononceerde kaak, donkerblond warrig haar, een ongeschoren look en van die heerlijke Hollands blauwe ogen. Die ogen gleden nu langzaam over mij heen. Via mijn handschoenen en mijn sjaal naar mijn jas, en dan een paar keer op en neer.

Ik keek terug. Eerst zijn handschoenen uit. Stevige, grote handen met relatief korte vingers. Dan zijn sjaal. Een brede nek, goed aangezet vanuit de schouders, niet te lang. Zijn jas; brede schouders en een vierkant torso, met een dunne laag spek die de spieren bedekt. Spieren moeten er wel zitten, met zulke brede schouders. Het is een geweldig spelletje, en in de zomer kan het niet. De zomer laat mij te weinig aan de verbeelding over.

Hij was overigens niet mijn favoriet vandaag. Mijn favoriet was veel ingepakter, alles wat ik zag toen hij de trein binnenkwam was het puntje van zijn neus. Een leuke neus trouwens, ik schatte hem tussen de 20 en de 25. Ik besloot te beginnen met de handen - pianohanden met sterke, lange, slanke vingers - toen hij me ongeweten hielp door zijn handschoenen uit te trekken. Ik hield mijn adem in. Dit is altijd een spannend moment. Er kunnen drie dingen gebeuren. Of je hebt het bij het juiste eind, wat een persoonlijke overwinning is. Of de werkelijkheid is beter dan de fantasie. Dat komt zo nu en dan wel eens voor en is vaak een plezante verrassing, maar zeg nou zelf, wat is er leuker dan pianohanden met sterke, lange, slanke vingers? Of de werkelijkheid valt tegen. Dat bederft het spel vaak voor mij, zodanig dat ik liever aan mijn volgende eh... laten we het bij slachtoffer houden begin.

Maar deze keer had ik het bij het juiste eind, en dat deed me glimlachen. Hij trok zijn capuchon een stukje open en glimlachte terug. Het was best een leuke jongen, weet je. Lang, slank, maar niet dun. Dat laatste maak ik er dan maar van, maar hey, ik had ook gelijk met de handen! Hij knoopte een beetje onhandig zijn sjaal los om zijn capuchon af te kunnen trekken. Onder zijn handschoenen had hij nog vingerloze handschoenen aan. Ik vroeg me af of er eelt aan de binnenkant van zijn handen zat. Ik ben dol op mannen die er niet voor schuwen om met hun handen te werken. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook erg gesteld op intellect, maar het is een fijn gevoel om met het topje van mijn vinger over het eelt op een mannenhand te strijken. Net zoals het fijn is om met mijn handen door schoon, dik, niet te kort en het liefst enigszins stug haar te gaan.

De sjaal was eindelijk los en de jongen trok zijn capuchon naar achter. Ik besloot net dat het toch heel donkerbruin moest worden. Maar onder zijn capuchon droeg hij nog een muts, zo'n steppemuts. En die deed me dan weer aan jouw muts denken, en je nerveuze lachje, en je sexy stem. Telkens weer jij. Altijd weer jij. Oneindig weer jij. Verdwijn toch eens uit mijn gedachten.

Alstjeblieft?