woeii

stress zo de laatste week voor een nieuw begin

twijfel of ik wel in het verzorgingshuis wil gaan werken. wil ik niet liever verhuizen naar het oosten, weg hier bij die stinkende waterweg... mijn plekje opnieuw vinden tussen de zacht sprekende mensjes.

ik ben daar toch veels te laat mee.... kan nu niet weer hals over kop impulsieve ondoordachte beslissingen gaan maken... maar zou zo graag bij me meisje wonen. is het niet samen, dan in ieder geval in de buurt.

ik spreek haar bijna iedere dag, voel me verliefd en gelukkig..verlang onwijs naar haar...

het is niet iets vluchtigs... ik hou echt van puk. nog nooit zoveel voor een man gevoeld, oprecht, om maanden later achter te komen. dit wist ik niet. ik had nooit gesnapt dat deze jongen ooit zoveel voor mij zou gaan betekenen.. dit is tijdelijk, heb ik maanden gedacht. maar dat is het niet...als ik er maar aan toe zou geven. als ik eerlijk tegen hem zou zijn en niet bang zou zijn meer van mij te laten zien. hier en nooit verder...is iets wat al die klootzakken in mijn leven hebben meegegeven.

jawel, jij hebt het zelf ook gedaan. zoals me meisje zegt: als ik onzeker ben geef ik 2 soms meer signalen af, waardoor je me verkeerd opvat. maar niet kunnen verklaren, eerder terugtrekken en hard overkomen.

en dan zijn er zo weinig mensen die met mij mee buigen... ik doe zo mijn best, echt waar
er zijn tenminste mensen die met mij meebuigen en ik doe dat ook bij hen

------------

ohwja, mama
ik confronteerde haar vrijdag met dat ze voor de kerest zei dat ik niet meer thuis mocht wonen en dat ik de sleutels in moest leveren. ze reageerde eerste verbaasd, zovan heb ik dat gezegd, toen zag ik haar gezicht vertrekken, zovan ja idd, ik ben een rotmoeder geweest...ze klonk onzeker en praatte beetje binnensmonds, ze zei: ik wilde niet echt dat je wegging, ik was gewoon heel erg boos, het verbaasde mij eigenlijk dat je wegging.
ma, ik was het gewoon zat, altijd dat gescheld, doordat ik het met de maatschappelijk werkster ieder gesprek over jou had, borrelde die woede al enige tijd.
die boosheid die ma uitstraalde, deed me gewoon weer denken aan vroeger, er was niets dat ik op dat moment kon aannemen van haar woorden. met waarheid sprak ze en ik had zoveel ellende kunnen sparen als ik gewoon op volwassen manier met haar die ruzie uit had kunnen spreken. zo labiel en onzeker als ik kan zijn, maakt mij arrogant en rebbels als ik mij onveilig voel. shit, kan ik mij niet eens blootgeven aan mijn moeder
maar om even af te sluiten, ik ga naar opa en oma vandaag, ik mag zoveel naar mama vluchten als ik wil zegt ze. misschien ga ik er wel weer wonen...of zou dat alles weeeer kapot maken. ik ben misschien nog niet toe aan een hogere eis aan mezelf te stellen.

stap voor stap nick
eerst dit en dan pas dat

fffffffff