Woensdag

Van de week is T. voor het allereerst alleen naar school (peuterspeelzaal) geweest. Wat is dat raar om dan opeens alleen zonder kind boodschappen te gaan doen, naar huis te fietsen en thuis te zijn. Zelf hond B. was er van slag van.
Als het aan mij lag had dit ook nog niet gehoeven maar als aanloop naar groep 1, kennismaken met kindjes, nieuwe uitdagingen hebben, is het gewoon een goed idee. Hij is er ook gewoon echt helemaal klaar voor. Hij rende naar de juf, riep: Hier ik ben weer! ik kreeg nog een vluchtige kus/knuffel en hoppa hij was verdwenen. En hij had het ontzettend naar zijn zin gehad.
Dus nieuw ritme, nieuwe uitdagingen.
Maar het voelt raar en het gaat allemaal zo snel, nog heel eventjes en dan wordt hij alweer 3. Ik ben gewoon nog niet klaar voor het feit dat mijn mannetje zo snel groeit en vooruit gaat. Laat hem nog maar even zo blijven zoals hij nu is!

Ondertussen zijn P. en ik ook gestart met relatietherapie. We hebben de intake gehad en gaan nu deze maand op individueel gesprek. De therapeut lijkt aardig en we hebben er een goede indruk bij. Ik hoop dat we eruit gaan komen, dat we een verandering kunnen veroorzaken in onze relatie en ook echt weer een relatie kunnen hebben. Tijd zal leren.

Ik heb op dit moment ook geen contact meer met mijn moeder. Geen contact is misschien een groot woord, ik zoek even geen contact meer met mijn moeder. Een paar maanden geleden vroeg ik aan haar hoe het gaat met de afhandeling van mijn vaders testament. Een interesse vraag, een vraag die voortkwam uit het feit dat ik de dood van mijn vader gewoon wil afsluiten en het testament is iets wat nog openstaat. Blijkbaar stel je als kind zo'n vraag niet aan je moeder. Dat is raar, zelfs als het gaat om jouw rouw en afsluiting zoiets vraag je niet. Als ik dat nou van te voren geweten had he... nee dat is natuurlijk sarcastisch.
Volgens haar vraag je dat dus niet, want daar heb ik niks mee te maken. Ook al ben ik erfgenaam, dochter, je vraagt zoiets niet. En als het dan gevraagd wordt dan betekend dat vast dat je dochter achter het geld aan zit toch?
Geld waarvan duidelijk in het testament staat dat het naar de langstlevende gaat....
Het was een enorm naar gesprek. Ipv duidelijk te zijn over waar ze is met de afhandeling (informatie de wettelijk verstrekt moet worden) of zeggen dat je daar niet mee bezig bent, werd ik beschuldigd dat ik achter het geld aan zat, dat ik natuurlijk wilde weten hoeveel alles waard is. Werd mijn rouw bespot, ze zei letterlijk: wat heeft dat nu met afsluiting te maken, raar dat je het daarom wilt weten. Ze ging liegen, dat alles bij de notaris lag en zij er niks meer te maken had, maar zij is excuteur dus een notaris doet niks.
Ze vroeg of ik wilde dat ze doodging zodat ik geld kreeg... waarop ik even stil ben geweest en toen hebt gezegd: Mama toch, denk je echt dat ik zo ben? dat ik daarom dit vraag?
Needles to say het gesprek ging nergens meer over. Toen ik langere tijd stil bleef ging ze opeens vragen naar P. en T. en over andere dingen beginnen alsof er niks gebeurd was. Daarop heb ik gezegd dat ik dat niet ging doen en dat ik ging ophangen, sindsdien heb ik niks meer gehoord. Geen appje, geen telefoontje, helemaal niks.
Ik had niet verwacht dat ze dit zou doen, ondanks alles wat er gebeurd is, had ik dit niet verwacht. Ik merk dat dit de deur echt wel behoorlijk dicht heeft gedaan. Ik sta regelmatig met mijn telefoon in handen om toch een berichtje te sturen, een foto van T. of iets dan ook. Maar het lukt me niet. Waarom zou ik iemand appen die mij zoveel pijn doet en heeft gedaan? Die geen contact met mij zoekt en me de grond in boord. Waarom zou ik zo iemand in mijn leven willen? Ook al is het mijn moeder..

Een jaar geleden begon om deze tijd alles met mijn vader. Een jaar geleden kwam ik daar regelmatig over de vloer, stond ik klaar als er iets nodig was, zorgde ik dat ze deelgenoot was van ons leven. En nu een jaar later en ik herken mijn moeder niet meer terug. Ik heb geen moeder meer en niet omdat ze dood is zoals mijn vader maar gewoon omdat ze niet de moeite wil doen om in mijn leven te zijn.
Haar favo statement is het laatste half jaar: maar als moeder hoef je toch niet te vragen of je kinderen langskomen? Maar als moeder hoef je toch geen contact te zoeken met je kinderen? Dat is de taak van de kinderen om dat doen.
Ik denk dat het van beide kanten moet komen.

Het maakt me nog steeds in en in verdrietig. Ik mis mijn vader in hoeverre wij contact hadden en ik mis mijn moeder. Hoe kun je dit je kind aandoen? Een vader verliezen en dan zelf er ook gewoon helemaal niet meer zijn. En niet omdat je overmand bent met verdriet maar omdat je jezelf belangrijker vind dan je kind. Het is hartverscheurend.
Sommige dagen kan ik gewoon niet mee dealen, dan is het teveel verdriet wat boven komt. Andere dagen lukt het me om stukjes van het verdriet toe te laten en te rouwen om wat ik verloren ben.

Vorig jaar met T. zijn verjaardag had mijn vader net 6 dagen de diagnose hersentumor gekregen. Hij zou en moest om T's verjaardag zijn, hemel en aarde kon instorten maar er was geen reden waarom hij er niet kon zijn. En zo geschiedde... hij kwam op T. zijn verjaardag. Nu een jaar later komt geen enkele ouder van mijn kant.
Terwijl ik dit schrijf slaat de verbijstering weer toe, hoe kan dit, hoe kan dit gebeurd zijn? Hoe kunnen we zo uit elkaar gereten zijn.

Hoe kan alles zo veranderd zijn.

Zoveel machteloosheid en onbegrip drijft er rond in mij.

-x-