...Wolken in mijn hoofd...

Ik kan tijden in de spiegel kijken.

Neus.
Ogen.
Mond.
Haar.
Wenkbrauwen.

Ik heb het allemaal gezien. Allemaal beoordeeld, of veroordeeld, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik staar naar een spiegelbeeld en ik zie mezelf wel maar... nouja... niet mezelf. Het is ingewikkeld, ik denk niet dat iemand het kan begrijpen. Zelf doe ik dat namelijk ook niet.

Make-up.
Geen make-up.

Het maakt niets uit, ik blijf ontevreden.
behalve over kapsel, dat is net nieuw

Er zit me iets dwars waardoor ik niet meer 100% genieten van de dingen om me heen. Er is constant een soort van schaduw op de achtergrond die me weer doet beseffen dat ik iets mis. Of niet? Ik weet namelijk niet wat die schaduw is.

stiekem wel

Bijna valentijn en nog steeds kan ik het niet vertellen. Ik geef mezelf bij voorbaat al geen kans. Niet dat ik iets om valentijn geef, maar het idee speelt toch door je hoofd door de bedrijvigheid om je heen. Hmm ooit moet het er uit. Misschien dat ik dan weer in de spiegel kan kijken en mezelf helemaal zie, zonder de afwezige glimlach, zonder de dromerige en toch doffe ogen...

En tot die tijd ben ik bang dat er niet veel van andere dingen terecht komt.
Ik droom toch al snel weg.
En nu is mijn concentratie al helemaal ver te zoeken.
Je moet ook geen dingen zeggen die me dagen bezig kunnen houden...