Opeens zat ik te denken hoe mooi het leven eigenlijk is. En grappig.
Ik heb zovaak ruzie met mensen (I don't blame them, I'm a total bitch), ik kan er gewoon niks aan doen maar ik ben gewoon eerlijk en de meeste mensen kunnen daar dus niet tegen. Nou goed, worden ze boos, gaan ze zeiken, ga ik gewoon door met eerlijk zijn, kunnen ze helemaal niet tegen worden nog bozer en voor je het weet heb je ruzie. Geloof mij, wie geen ruzie met mij heeft gehad, die heeft mazzel. Of ik ben gewoon ouder geworden, dat kan ook. Dat ís ook zo, maar ik heb nog geen bewijs dat dat effect heeft op mijn ruzie-gehalte.
Nou goed, ik heb dus heel vaak ruzie. Maar op de een of andere manier, is het na een tijdje zomaar weer over. Dat je ze opeens ziet lopen en ze jóu gedag zeggen, dat ze je zomaar een mailtje sturen of je aanspreken op msn. Ik vind dat zo wonderbaarlijk. Ik weet hoe gemeen ik ben als ik in een ruzie zit. Heb menig vriendje ook verrot gescholden, evenals menig vriendin volgens mij, al doe ik dat minder omdat ik daar te lief voor ben
.
Maar ik vind dat gewoon wonderbaarlijk. En wel fijn eigenlijk. Niet dat ik die mensen daarna nog vaak spreek ofzo, niet dat ík daar dan veel zin in heb eigenlijk, maar het gaat om het idee.
En Nien, ik weet dat je dit leest, dus geloof me als ik dit zeg; na die theaterpresentatie gaan wij samen eens lunchen ofzo. Dan weet ik zeker dat ik 2 weken vrij ben namelijk en we niet hoeven te kloten met een dag te kiezen. Ga je wel mee toch (A)?