Woont er dankbaarheid in mij?

Als ik eerlijk ben, dan moet ik erkennen dat aan elke keer dat ik gezondigd heb, ondankbaarheid vooraf ging.

Zo gebeurde het eens dat ik hoewel ik in de periode ervoor nog dankbaar was voor mijn situatie, er mede door opmerkingen van anderen iets naar boven werd gebracht dat eerder nog verborgen was gebleven. (Oh, ik zie dat ik heb geschreven dat ik dankbaar was VOOR mijn situatie, en dus niet IN de omstandiigheid. Veelzeggend, dat wel!) Er kwam een verlangen naar boven in mij, waarvan het de bedoeling moet zijn geweest om te openbaren dat ondankbaarheid in mij woonde, in een bepaald gebied. Maar ik zag het toen niet! Ik begon te verlangen naar hetgeen ik niet had. Ik was ook nog erg specifiek met het indienen van mijn wensenlijst. Toen ik het vervolgens ontving, meende ik ook nog dat het een geschenk van God moest zijn. Maar dat was het helemaal niet. Het heeft enorm veel verdriet, ellende en vooral veel pijn teweeg gebracht en veel schade verricht.

Een ander voorbeeld is het volgende:
Ik was in gesprek met iemand. Mijn rol in het gesprek was om te luisteren en verduidelijking te brengen over een bepaald onderwerp. Ik ging er iets langer op door om duidelijk te krijgen of mijn uitleg begrepen werd. Mijn gesprekspartner luistert even aandachtig, breekt vervolgens het gesprek abrupt af met de woorden: " Ja, ok. Doei!
Ik reageerde emotioneel op deze in mijn ogen onbeschofte woorden. We kunnen uren doorgaan over wat beter had gekund als het gaat om gesprekstechnieken. Maar waar het echt om gaat is, is het volgende: wat heeft dankbaarheid ermee te maken? Of wat heeft ondankbaarheid ermee te maken?

Mij is nooit beloofd dat ieder mens mij altijd met respect, ontzag en liefde zal behandelen! Het is op aarde geen vanzelfsprekendheid! Dat zijn feiten! Waarom verwacht ik het dan?

Het recht dat ik gekregen heb is het recht om een kind van God genoemd te worden. Dat houdt niet in dat mensen mij altijd als een prinses zullen behandelen. Zelfs vanuit een intermenselijk uitgangspunt heb ik geen belofte dat ik altijd en overal, door ieder mens behandeld zal worden zoals ik dat graag zou willen!

Nu dan mijn reactie! Ik reageerde verontwaardigd.
Past dat bij een dankbaar hart?
De definitie van verontwaardiging is: Blijkbare ergernis 2) Gekrenktheid 3) Indignatie 4) Kwaadheid 5) Verstoordheid.

Ik zou zeggen: "Dat past totaal niet bij een dankbaar hart! Want het zegt mij dat ik iets verwacht dat mij niet beloofd is. Zelfs niet als ik de ander wel met liefde en respect behandeld heb, heb ik die belofte niet.

Hoe zou iemand met een dankbaar hart omgaan met bovenstaande situaties?

Het gaat om ontevredenheid.
Dankbaarheid haalt de aandacht van mijn situatie af, omdat het mijn aandacht richt op hetgeen/ degene die ik dankbaar ben. Eerder heb ik iets geschreven waar de Bijbel duidelijk over is: de reden tot dankbaarheid is God. Hij is de bron en de oorzaak ervan. In de Psalm van David, nr 23 laat zien dat de schrijver ervan, tevreden is omdat God, de goede Herder er altijd is, en hem nooit zal begeven nog zal verlaten! De Psalm verteld van een levende God die op allerlei manieren betrokken is bij het leven van David en dat blijft. Het spreekt zo gezegd van een levende relatie tussen beiden. Deze God, de Here Jezus, daar is David tevreden mee. Hij weet en ervaart de liefde van de eeuwigdurende God in alle situaties die hij in de Psalm omschrijft.

In welke situatie ik ook verkeer, ik mag weten en ervaren dat de levende en eeuwige God van mij houdt, en dat ik door Hem gered ben van de macht van de zonde: ik ben vrij! Ik mag weten en ervaren dat in elke situatie Hij mij nooit zal begeven of verlaten!

Heb ik tijdens zo'n gesprek als boven beschreven, een reden tot verontwaardiging? Ervaar ik een tekort nog als een tekort als de liefde van God mijn hart vult? Wat mis ik nu echt, als het goede toch telkens zo tastbaar aanwezig is?