Woord van het Jaar 2022: (Zelf-)Acceptatie
Ik begin te snappen wat de ervaringsdeskundige (en ook mijn moeder trouwens) bedoelen met zelfacceptatie.
Ik moet niet "zo ben ik gewoon!" als smoes gebruiken voor vervelend gedrag. Dat zeg ik al mijn hele leven. Maar dat heeft me te zelfkritisch gemaakt.
Ik moet ook niet van alles een projectje maken... (zegt de ervaringsdeskundige)
Mijn aanvulling: geen projectje maken met als doel om alle menselijkheid weg te perfectioniseren.
Ja.
Als tiener zei ik: "Ik ga op onderzoekstocht om te ontdekken wat echt mijn kern is, en wat ik af kan breken en opnieuw bouwen."
Ik denk dat ik nu, zo een 10 jaar later, wel zover ben dat ik een goed idee heb van wat echt bij me hoort, wat ik kan veranderen en wat ik moet proberen te beheren zodat ik geluk heb en voel enzo.
Dus het is nu tijd voor zelfacceptatie.
Ik mag er zijn.
Ik mag ruimte innemen.
Ik laat de gevoelens van anderen hun eigen verantwoordelijkheid zijn. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn acties, en let daarbij eerst op mijn grenzen, dan op die van anderen. Daar hoeft maar een milliseconde tussen te zitten, en het zal niet perfect gaan, maar eerst ik. Wat heb ik nodig? Daarna pas luisteren, wat heeft de ander nodig. Dan nadenken. Dan analyseren en beslissen.
Het is oke om te voelen. Ik hoef niet altijd iets met mijn gevoelens te doen, ik hoef er niet altijd op in te gaan, maar het is oke om te voelen. Veel, weinig, het mag.
Yin & yang. Mijn mindere kanten zijn geen zonde die weg geexorciseerd moeten worden. Ze zijn er gewoon. Ik kies ervoor om ze niet te voeden, maar ze mogen er zijn.
Ik ben.
Ik heb een stem.
Ik zal mijn waarheid spreken, tenzij ik mezelf of anderen moet beschermen. Dan zal ik in ieder geval eerlijk naar mezelf toe zijn. Ik zal altijd voelen en evalueren of ik *echt* mezelf of anderen moet beschermen op een bepaald moment, of dat dat enkel een angstrespons is. Dat beloof ik.
knowthyself, vrouw, 30 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende