naar de klote ben ik ja. ik slaap al weken maar een paar uur per nacht. dat op zich zou me al op moeten breken. de reden dat ik nog op mn benen sta is dat ik niet mag werken en dus thuis zit en rust kan nemen.
maaarrrrrr.....
ik had dus de ideale baan gevonden, gesprek gehad, eerlijk verteld dat ik zwanger ben en......aangenomen.
nou zou ik vandaag training hebben maar ik ben helemaal gesloopt. mn verstand zegt doen maar alles in mijn lijf zegt nee. ook vanmorgen weer wat bloedverlies gehad, waarschijnlijk door de stress.
ik baal hier zo vreselijk van. ik heb al vanaf september geen inkomen, echt niets behalve de alimentatie voor mn dochten, geen uitkering verder ofzo. dit was dus echt super geweest maar mn lijf werkt me zo tegen.
officieel zou ik ook niet mogen werken dus ja, wat dacht ik eigenlijk......dat ik het advies van de gyn wel even weg kon wuiven? nou ja, blijkbaar. en blijkbaar kan dat dus niet. ik vind er echt geen klote aan om zwanger te zijn deze keer. voel me alleen maar moe moe moe, slapen lukt vervolgens niet ik mag niets van de gyn en de vk.....echt waardeloos.
en dan ook nog in mn achterhoofd dat mn schoonmoeder gezegd heeft dat het kindje maar beter dood kan zijn omdat ik dan tenminste zou kunnen werken. ik dacht bij deze baan dus dubbel joepie. zou het wel even doen en laten zien. helaas, nu is het afwachten tot mn complete schoonfamilie weer eens over me heen valt......"zie je wel,"........"je wilt gewoon niet"........."mike had je 4 jaar geleden al aan de kant moeten zetten"
en meer van dat. mn mannetje staat gelukkig volledig achter me. maar toch, naar de klote in een tranendal......