ze heeft niet alleen haarzelf van me afgenomen

was ik maar nooit geboren, waarom moet een mens dit meemaken, dit is toch niet te verdragen.
Deze ellende, daarvoor wordt je toch niet op de wereld gezet.

Wat heeft liefde voor nut als het je opeens wordt afgenomen, als je opeens diegene waar ej al je liefde op zet, je hele hebben en houden daarop legt. ik kan me niet voorstellen dat ik zonder haar verdermoet.

dit is niet te doen, ik ga dit niet redden, ze moet beseffen wat een ellende ze ONS op dr hals haalt.

ik besef me gewoon dat ik ik ben door haar, ik ben niet mezelf omdat ik zo ben, ik ben mezelf door haar.
sinds zij in mn leven was was alles opeens eindelijk zoals het zijn moet, en nu nu is alles precies wat het NIET zijn moet.

ze zegt dat zij dnekt dat ze er goed aan doet, maar als ik dr dan al die dingen vertel die ik zeggen wil, hoeveel ik van dr hou en de hele speech, dan moet er toch wat in dr loskomen, ze moet begrijpen dat dit niet de manier is. dat we elkaar nodig hebben, zij heeft mij ook nodig, dat moet.

ik mis dr zo erg, mn hele leven is niets meer waard. ik heb me in mn leven echt klote gevoeld, maar zo klote als dit nog nooit.

ik kan niets meer, ik kan alleen maar om haar verdrietig zijn, alleen maar aan dr denken en alleen maar een brok in me keel hebben, ik wordt echt gek zonder haar.
echt knettergek

ze heeft niet alleen haarzelf van me afgenomen maar iik mijzelf. niets van wat ik was ben ik nog, ik ben een hoopje niks.

ik kan dit echt niet aan, en al zegt ze: ja je kan t wel aan, dat bewijst maar weer eens dat ze geen idee heeft wat een verschrikkelijke pijn ik voel.
en geduld heb ik er ook niet voor, ZE MOET GEWOON TERUG. zij is mijn leven, alles heeft al die tijd om haar gedraaid, en dat was goed, ik heb niets nodig alleen haar.

en dan zegt ze: tuurlijk doet t me wat jij bent ook n deel van mijn leven, maar ik wel gewoon de rest van dr leven zijn. verdriet en pijn en missen en zenuwen en weet ik veel allemaal bij elkaar dat kan een mens echt niet aan. niet als t om je huwelijk gaat, ik ben getrouwd omdat zij de liefste leukste mooiste en wat nog meer vrouw is die ik ooit heb gekend, en zij wilde mij ook, wat wil een mens nou nog meer.

en nu, nu is mij dat allemaal afgepakt, mijn hele wereld is 1 grote klerezooi, en dat allemaal omdat ik zoveel van iemand hou..... ales houden van dit teweeg kan brengen weet ik niet of ik het ooit nog zal durven, ik weet niet of ik ooit nog zoveel van iemand durf te houden en zoveel van mezelf in een relatie kan stoppen.
alleen bij haar wil ik dat, zij heeft me t gevoel en geborgenheid gegeven dat ik dat aandurfde. maar niets is zeker in het leven blijkt maar weer, alleen dat je een keer dood gaat.

Ik wil niet doodgaan als ik zo moet leven, ik wil een leuk leven hebben, anders maar gewoon geen leven.
dan had ik gewoon niet geboren willen zijn.