Zelfmoordpoging

Het is één van de 3 heftige weken. dinsdag-, woensdag- en donderdagavond tot laat onderweg en zowel zaterdag als zondag overdag werken en trainen. Weinig ruimte over om op de hoogte te blijven van het leven van vrienden en andere naasten.

Gisteravond was mijn beste vriend naar de sportschool, of in de middag ik weet het niet precies. Daar gaat het dus al mis..
Ik had cursus om half 8 en ik was pas om 5 uur klaar met practicum. Snel naar huis, een uur reizen, even zitten, eten omkleden en gaan. Half 11 stap ik 15 km van mijn huis in de auto onderweg naar huis. Tegen 11 ben ik thuis. Terwijl ik uit de auto stap update ik mijn leven door alle ongelezen berichten even te scannen.

'Um, ja, dus, een soort van, zelfmoordpoging', was het bericht.
De, nu ex, vriendin van mijn beste vriend had naar polsader flink diep doorgesneden. Een 'bewuste' actie. Ze had weer een aanval gehad en in de hitte van het moment had ze gedaan wat er al een tijdje aan zat te komen. Een extreme paniekaanval laten we maar zeggen.

Dat ik er nu pas over schrijf; het valt heel erg slecht. Ik leg zo uit waarom nu, zo, op deze manier. Ik heb wat apathie nodig om het op te kunnen schrijven.

Na haar aanval had ze hem gebeld, hij en Lost boy kwamen direct, ambulance gebeld. Ambulance broeder belde de huisartsenpost die het plakken van de broeder kon vervangen voor een hechting. Dat, overigens, is zo'n belachelijk systeem. Kind heeft zichzelf geprobeerd van het leven te beroven en wat doet de ambulance? Ze plakken haar pols af, bellen de huisartsenpost en sturen 2 adolescenten met een compleet in de war en overstuur meisje op de fiets naar de hechtpost. Hoe de... Niet normaal.
Haar ouders zijn toen gebeld, ze is opgehaald. Ze heeft nu, eindelijk, professionele hulp en wanneer het lichaam weer wat gedetoxed is want de happening van gister gaat ze naast de andere medicatie die ze heeft gehad ook aan de anti depressiva. Prozac, denk ik dan? Ik ben er principieel tegen, vanwege mijn kennis er over en dat het mij ooit ook eens is aanbevolen, maar in dit geval is ze beter af.
Ze appte me vanavond, ze zou dit weekend niet thuis zijn dus de plant moest wachten. Ik heb een kamerplant voor haar nieuwe kamer.
Arm kind, voorlopig komt ze niet terug.

Dat is de fysieke kant van het verhaal.
Mijn kant, de mentale en emotionele kant, kan ik niet onder woorden brengen. Het is niet te beschrijven wat er door mij heen ging en nog steeds gaat dat zo iets gebeurd zo dichtbij. Iemand die je kent, gesproken hebt, hebt zien lachen, super gezellige avond mee hebt gehad. Ik wist dat ze problemen had en heb genoeg verhalen gehoord en 2x van een afstand zo'n aanval gezien. Overigens was ik beide keren dronken. Ik had gewoon nooit gedacht dat het realiteit zou worden. Vooral hoe die realiteit zou zijn...

Ze had dood kunnen zijn.

Ik kan er nog even niet over praten. Het zit in mijn hoofd maar de woorden maken erover en ervoor lukt gewoon niet.
Ik weet dat ik niet goed weet wat ik wil. Ik merk dat ik mij terug trek, dat ik heel graag met iemand fysiek er over zou willen praten. Iemand die er buiten staat, die naar mij luistert en mijn verdriet er over. Dat ik even heel egoïstisch alleen aan mezelf hoef te denken.

Ze had dood kunnen zijn
Ik heb ook ooit eens in zo'n dal gezeten, het roept herinneringen op die geen beeld hebben of duidelijke emotie, meer een vaag maar extreem dreigend, drukkend en verstikkend gevoel.
Al het bloed
Wat als ze niet had gebeld
Wat als ze niet op tijd waren geweest
Had ik er iets aan kunnen doen? Of iets juist niet?

De diep gelaagde emotie, ik kom er niet bij maar het maakt me wel van streek op een hele intense manier. Ik heb iemand nodig om mee te praten.

Ik kan er niet voor hem zijn, ik heb het gevoel dat ik ruimte van hem wil, maar dat is niet eerlijk hij heeft mij juist nodig ik kan niet zielig bij hem gaan zijn over wat hij heeft meegemaakt...

Knuffel je vrienden een keer extra, zeg dat ze er mogen wezen en dat je niet zonder ze zou kunnen, vraag ze hoe het écht met ze gaat, leer signalen herkennen en wees het voor, bescherm wat je lief hebt want zulke situaties horen niet zo uit de hand te lopen. Wij als vrienden zijn ergens ook te kort gekomen. Het is onze schuld niet, maar we zijn niet onschuldig. Laat ze niet alleen.