dit is vast een zeur bericht
echt zo'n aanstel
mar toch schrijf ik het
ik ben bang..bang dat alles wat er nu voor je is en wat je lief hebt oppeens weg is
vrienden familie.
mijn opa, nu 93 het gaat steeds slechter met hem
en veel mensen zeggen dan, "ja maar hij is ook al 93 dan kan je dat verwachten"
toch wil ik het niet verwachten of geloven..hij is zo'n doorzetter en zo lief
ik wil niet dat hij weg gaat
nooit
in de herfstvakantie gaan we altijd een weekje naar France met hum en mijn tantes
rn op de laatste avond viel hij aan tafel in slaap maar we kregen hem niet wakker.naja in begin wel grappig
mijn oma wou hem toch wakker maken want anders zou hij misschien van de stoel zakken
met zijn 4e naar bed gedragen en hij begon frans te praten maar bleef gewoon slapen!
werd echt helemaal misselijk.
na een kwartier was het gewoon weer normaal..
maar wat als het gebeurt als wij er niet zijn, en oma alleen met hem is gewoon thuis
hem niet wakker krijgt?
misschin is het dan allemaal al te laat