Ziekenhuis opname

Hi allemaal,

Zo'n 2 weken geleden ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis.
Ik begin even bij het begin. Toch wil ik van te voren zeggen dat het niet duidelijk is of er een verband is tussen de dingen die ik ga benoemen, maar zelf vind ik het anders te toevallig.

Vorig jaar heb ik in maart een spiraal laten zetten, die in mei er weer uit is gehaald, omdat mijn lichaam het ding afstootte en ik verging van de pijn. Daarna werd ik nog max. 1 of 2x ongesteld, en daarna bleef mijn menstruatie uit. Voor 130 dagen, is mijn menstruatie uitgebleven.
Natuurlijk ben ik tijdig naar de huisarts gegaan, die mij tot 2x toe heeft geprikt op zwangerschap, maar dit was het (gelukkig) niet. Mijn huisarts gaf aan dat hij me anders wel 1 strip van de pil mee kon geven voor 28 dagen, zodat ik dan hopelijk mijn menstruatie op gang zou kunnen laten komen tijdens de rustweek.

Ik nam de pil aan, ik slikte 'm trouw elke dag en op een donderdag was mijn laatste pil die ik moest slikken. Ik hoopte natuurlijk dat mijn menstruatie weer op gang zou komen. Op zondag avond kreeg ik krampen; ik dacht "yes, ik word weer ongesteld!". Maandag ochtend was dit inderdaad het geval en er viel een last van mijn schouders af, maar daar kom ik nog wel weer op terug.

Gedurende de dag kreeg ik steeds meer pijn. Ik kon niet meer normaal rechtop lopen, ik verkrampte helemaal, kon me niet meer focussen door de steken die ik constant voelde in mijn buik, tot 14u.. toen belde ik mijn vriend dat hij z.s.m. naar huis moest komen. Helaas was hij niet in de buurt, dus ik probeerde weer te gaan slapen, en dit lukte. Mijn vriend kwam toen rond 16u thuis en ik verging nog steeds van de pijn. Ik schreeuwde en huilde het uit, we besloten toen om de huisarts weer te bellen.

Gelukkig konden we direct terecht en de huisarts maakte zich zorgen. Hij stuurde me meteen door naar het ziekenhuis, naar de spoedpost. We reden direct door. Ik moest urine inleveren en bloed laten prikken. Er gaat altijd veel tijd overheen door de drukte in het ziekenhuis, maar uiteindelijk mocht ik door naar de gynaecoloog voor een inwendige echo. Ze zag wel iets zitten, maar ze wist niet wat - ze kon het niet plaatsen. Ze wilde toch dat er nog weer een buikecho gemaakt zou worden. Dit kon niet direct, dus ik moest eerst weer terug naar mijn kamer op de spoedpost. Later kreeg ik de buikecho en hier zagen ze helemaal niks op en we werden weer terug gestuurd naar m'n kamer op de spoedpost.

We hebben hier uren gezeten, het was zo 00.30u. Nadat ze ons al waren vergeten en er niemand langs was geweest, kwam er uiteindelijk een chirurg die ons naar huis heen stuurde met het verzoek weer om 8.30u terug te komen, zodat er dan een MRI gemaakt kon worden.

Wij weer naar huis en ik was in slaap gevallen, maar wederom werd ik wakker met belachelijke pijn en je raadt het al.... we hebben 8.30 niet gehaald en zaten om 6.30u weer op de spoedpost. Weer urine inleveren en bloed laten prikken, maar dit keer kreeg ik direct een infuus - voor de zekerheid.

Mijn vriend en ik waren beiden kapot, dus we waren in slaap gevallen op onze kamer. Ik in bed en mijn vriend in de stoel. We schrokken ons kapot toen er een verpleegster binnen kwam die aangaf dat we "nu" op moesten staan, omdat er plek vrij was gekomen bij de MRI en ze mij ertussen hebben gedrukt in de planning. Dus er kwam een andere verpleegster binnen met een rolstoel en werd ik naar de afdeling radiologie gereden.

De MRI duurde lang, zo lang voor mijn gevoel, maar ik lag er al met al maar 20 minuutjes. Na de MRI werd ik wederom terug gebracht naar de spoedpost, maar toen kwam de uitslag van de MRI en het bloedonderzoek. Mijn ontstekingswaarden waren veelte hoog en ze hebben een abces gevonden aan mijn eileider.

Ze zeiden dat ik direct naar de afdeling "acute opname" werd gebracht en ik later een kamr kreeg op de afdeling gynaecologie. Dit ging gelukkig allemaal snel en had ik gauw een kamer die ik deelde met een vrouw. Toen was het natuurlijk fijn dat ze al een infuus hadden geprikt, want ik kreeg direct vocht en een antibiotica kuur toegediend.

Iedereen die in het ziekenhuis is gekomen of komt, weet dat de dagen zo gigantisch lang kunnen duren. De eerste dag en nacht kreeg ik zware pijnstilling, namelijk morfine. Dit hielp, want ik had geen pijn meer en ik kwam de nacht gelukkig goed door.

Na de eerste nacht, voelde ik me goed. Haast te goed om in het ziekenhuis te liggen. Om 06.00u kreeg ik weer een nieuwe zak antibiotica en om 08.00u werd er weer bloed geprikt en kwamen ze langs voor het ontbijt. Ik had geen eetlust.. Na 2 uurtjes te hebben gewacht, kwam er een arts naar me toe en ik had verwacht dat ik wel naar huis mocht met een antibiotica kuur, maar helaas..
Ze vertelde me dat de ontstekingswaarden alleen maar omhoog waren gegaan en ze me nog een dag en nacht in het ziekenhuis wilde houden. Dit had ik niet verwacht en kwam rauw op mijn dak.

Ik belde mijn vriend op, die deze ochtend ziek is geworden door slaap te kort en stress. Ik vertelde hem dat ik nog een nacht moest blijven en dit lukte. Tot hij mijn katten filmde en toen brak ik. Ik wist dat dit nog maar de 2e dag was en dat ik wat dat betreft niet mocht klagen, want de verpleegsters deden er alles aan om het me zo makkelijk mogelijk te maken, maar ik wilde zo graag naar huis. Ik wilde niet in het ziekenhuis liggen, apart slapen van mijn vriend en niet kunnen knuffelen met mijn katten.

Gelukkig mocht ik dan na de 2e nacht wel weg. God, ik wilde ZO snel weg. Voordat ik überhaupt mijn ontslagbrief had ontvangen, had ik alles ingepakt en opgeruimd, zodat ik meteen weg kon.
Wel moest ik 's middags nog even mijn 2 antibiotica kuren ophalen, maar dat was geen probleem. Mijn vriend reedt voor, voor het ziekenhuis, ik stapte in en we gingen weer lekker naar huis.

2 weken nadat ik was ontslagen uit het ziekenhuis had ik nog een herhaal afspraak staan. Mijn antibiotica kuren waren nu ook op en ik voelde me prima!
Ik kreeg nogmaals een inwendige echo en we bespraken het kweekje wat ze af hadden genomen. Ze hebben niks geks kunnen vinden.. Ze verwachtte dat het inderdaad dan een abces was die zichzelf heeft opgelost, maar zeker weten doen ze het niet.

Ik ben blij dat het achter de rug is. Het waren een paar zware dagen.
Wel baal ik dat ik niet voor 100% zeker weet wat het nou is geweest en of ik er iets aan had kunnen doen, of dat ik nu iets kan doen om deze pijn en ellende te kunnen voorkomen.