ziekig weekje voor ons

Nou nou, wat een raar weekje is het weer geweest qua ziekigheid.
Afgelopen weekend was Ilse aan het ‘zeuren’ over pijn met het plassen. Ik besloot haar Maandag voor dat, en 3 andere kleinigheden, maar mee naar de doktor te nemen. Aangezien dat pas om 10.40 kon besloot ik de ochtend vrij te nemen. Aangezien ik weer een paar weken last had van mijn rug, belde ik de physio op om te kijken of ik daar weer langs kon komen. ‘ik zit de hele week vol, behalve vanmiddag’- nou dat maar de hele dag vrij nemen….

Dinsdag was het weer gewoon werken, maar had ik super last van mijn rug en nek wat door trok in mijn hoofd wat tot een migraine leidde. Ik zat echt te twijfelen naar huis te gaan, maar besloot er tegen en merkte dat de hoofdpijn toch best weg trok dankzij een wandeling van 15 minuten naar een vergadering. Het was niet helemaal weg, maar ik kon zo in ieder geval weer denken.

Woesndag had ik geen hoofdpijn of rug pijn dus ging ik vol goede moed naar mijn werk. Om 10 uur had ik een vergadering en toen ik de deur door liep naar de vergadering met mijn collega (trouwens maar met 1 persoon gelukkig) kwam mijn vinger tussen de deur te zitten. Het was zo’n zware deur die vanzelf dicht klappen, ter bescherming tegen vuur- echter niet ter bescherming van mijn vingertjes.
Ik deed de deur weer open, liep snel terug de vorige ruimte in, ging op een stoel zitten en deelde mee: Ik zal zo wel gaan flauwvallen, dat doe ik snel bij zoiets.’ Twee minuten later viel ik inderdaad flauw… charmant…. Gelukkig was ik nog geen minuut ‘weg’.
Het was trouwens wel grappig hoe ik dat zo in kon schatten, want die collega was onder de indruk van mijn duidelijke aanwijzigingen – na de mededeling dat ik wel flauw zou vallen was hij gewoon aan het door praten (‘wat gebeurde er nou?’ en dat soort vragen) waarop ik opeens antwoordde ‘Wacht even, ik ga nu flauwvallen!’ en weg was ik.

Mijn middelvinger is nog steeds blauw en mijn nagel ziet er mooi paars blauwig uit, de vinger doet ook nog wel pijn, maar eigenlijk vind ik het inmiddels wel weer meevallen- ik hoop alleen dat de nagel er niet af valt- dat vind ik altijd zo vies en pijnlijk!

Gisteren ging alles goed, hoera. Een normale dag op het werk en thuis.

Vandaag zat ik in een vergadering ging mijn telefoon. Ik wilde het wegdrukken, maar zag dat het het KDV was. ‘Ogenblikje’ zeg ik vriendelijk tegen wat verontwaarde gezichten en loop de vergadering uit. ‘Ilse is niet lekker’ verteld het KDV me. Nog voor ik weet wat er met haar mis is zeg ik ‘wil je dat ik haar op kom halen?’ ‘ja als dat kan’.
Natuurlijk kan het. Ik werk dan wel full time, maar ik geloof er niet in dat je een ziek kind op een KDV moet laten rondhangen omdat jij zo nodig moet werken.
Ze wilde wel paracetamol geven, wat ik goed vond, omdat het toch weer een uurtje rijden is voor ik daadwerkelijk bij Ilse kan zijn.
Toen ik d’r op kwam halen leek de paracetamol toch aardig te werken. Met rode kleine oogjes kijkt Ilse me verheugd aan en begint te vertellen over haar ochtend ‘I cried for my breakfast’ zegt ze semi trots. Waarmee ze bedoelde dat ze tijdens het ontbijt moest huilen- niet dat ze om het ontbijt huilde. ‘I am poorly’ zegt ze er snel achteraan. Ilse heft koorts en pijn aan d’r rode oogjes. Verder heft ze geloof ik niks. Ik heb de doctor maar gebeld, want als het een oog ontsteking is wil ik er wel voor het weekend bij zijn. Vanmiddag om 17.10 kunnen we er nog even langs- voor de tweede keer deze week.
Ilse slaapt nu en ik hoor eigenlijk die tijd te benutten met werken, maar ik wilde toch even vertellen over ons ziek weekje. Gelukkig zijn het allemaal kleine ‘verveligheden’, niks al te serieus.

Ik denk veel aan Woman26 deze week- die zal dit misschien lezen met de gedachten: ‘nou, zo erg is jullie week niet’ en dat is ook zo. Sterkte Woman, we denken aan jou en aan je familie.

Kus Imke