Toen ik 15, 16, 17 (nog niet zwanger en nog geen remon) was, dacht ik niet veel na over 'later'. Als je begrijpt wat ik bedoel. Uitgaan is leuk, maar ik leefde wat meer bij de dag. Ik had geen eigen inkomen, en de hele doordeweekse week ging het om geld sparen voor het uitgaan, en hoe ik kan spijbelen omdat school toch altijd nog wel kan. Dit valt natuurlijk allemaal reuze mee. Alleen het waren zóveel van dit soort dingetjes, dat als Remon niet in mijn leven was gekomen, en ik niet zwanger was geworden, het uit de hand gelopen zou zijn gelopen. Ik was ook veel met jongens bezig enzo.
Wat ik hiermee duidelijk wil maken, is dat wat er ook gebeurd, het gebeurd met een reden. Als er iets gebeurd, wat dat ook is, het weer ten goede wordt gedraaid. Daar geloof ik in. Dat God, niet alles veroorzaakt, zeker niet, maar wel alles ten goede draait. Zo ook de dood. Ik ken meerdere mensen waarvan de ouders, zus of in ieder geval dierbare zijn overleden. Dat kan niet worden terug gedraaid, je kan er je hele leven verdriet van hebben, maar toch kan je er bijvoorbeeld van hebben geleerd. Hoe je een vriend of vriendin steunt, hoe je je verdriet verwerkt, hoe je er iemand anders mee kan helpen, of dat de band met je broers en of zussen sterker wordt.
Begrijp me niet verkeerd!!! Ik zeg niet dat degene die zijn overleden, dat dat had moeten gebeuren, echt niet. Maar wel dat je het zo positief mogelijk moet bekijken, ook al lijkt het alsof dat niet kan.