Zo verdrietig

ik voel me zo somber en verdrietig. Omdat alles is zoals het is, het maar niet beter gaat. Ik ben moe, ben het zat om me zo te voelen. Ik zie de zon zo vaak in de lach van mijn kinderen, maar waarom blijft het dan toch zo koud. Ben ik dan zo'n ijzig iemand. een stiekeme egoïst die de helft van de tijd niks voelt en alleen maar rust wil? Ik schaam me voor wie en hoe ik ben en van dat besef springen de tranen weer in mn ogen. Ik maak er alleen maar altijd weer een zooitje van. Wat hebben ze no toch aan me behalve een pak met zorgen.