Zo zal het gaan

Zo gaat het met tijden, tijden veranderen. Er gebeurt altijd wel weer iets waardoor dat wat constant leek te zijn het plots niet meer is.
Ik werd op een ochtend wakker met een andere vibe. Het verdriet, de pijn, de depressieve gevoelens waren niet het eerste wat in mijn hoofd kwamen. Ik besloot er gebruik van te maken, ik creëerde een sporadisch tasje dat ik bij mij zou dragen. Steeds als er iets omhoog kwam mocht ik het aanraken en dan ging het in het tasje. Het tasje hield ik bij me, niet om wat er in zat bij me te houden, maar simpelweg om zo snel mogelijk van wat op kwam weg te stoppen.
Ik stopte het niet weg om het maar te verdringen maar om mezelf lucht te geven, minder depressief te worden. Het hoort bij mij, het past bij mij. Soms moet ik het even weer voelen, anders overschreeuw ik mezelf.

De tijden veranderden dus. Ik kreeg ruimte in mijn hoofd, om mij heen, lucht, zuurstof. Iedere dag ben ik naar stal alleen is er in de avond niemand aanwezig dus moet ik iemand meenemen. Zaterdag was mijn moeder jarig dus er was bezoek. Vrienden waren allemaal niet meer op de campus en naar thuisthuis. Er was dus echt helemaal niemand die mee kon. Het was een kans, een moment. Ik heb hem dus meegevraagd.


Eerst was het goed, toen kwam zijn besef hij wilde eerst goed praten voor we zouden afspreken. Dus dat gebeurde. We praatten, hij vertelde dat hij direct spijt had gehad, mij heel erg had gemist. Ik vertelde hem dat ik door wat zwarte dagen ben gegaan. hij kon niet stoppen met blijven herhalen hoe erg hij het vond, dat hij dit aanrichtte.
Mijn omgeving wil nog wel tegen mij zeggen dat hij slecht is, bad boy, fuck boy, een player. Het klinkt misschien naïef maar dat is hij niet. Zou een van die types het zo belangrijk vinden iets uit te praten, uren lang? Zo een van die types gaan huilen, en je blijven zeggen dat er zo veel is dat hij zou willen zeggen maar de woorden niet kan vinden? Zo veel moeite doen die types niet. Ik ken hem en toch weet ik zo weinig van hem maar ik weet wel iets over mezelf. Ik trek geen mensen aan die maar weinig moeite willen doen, ik ben moeite.
Ik heb de capaciteit mensen een thuisbasis te geven. Hij weet het echt niet. De boodschap destijds was heel duidelijk. Hij komt uit een relatie van 7 jaar en wil eerst leven voor hij zich eerst gaat binden. Daar tegenover wil hij zich wel heel graag binden. Zie je? Hij weet dus echt niet wat hij moet met zichzelf.
Mijn psycholoog zegt mij dat ik als identiteit veel verder ben dan dat hij is. Dat is de rede dat ik instaat ben hem een degelijke thuisbasis te bieden. Ik moet wel in gedachten houden dat mij dat wel wat zou kosten. Wil ik dat?
Toen hij tijdens het gesprek mij concreet vroeg of ik een relatie zou willen, kwam de ja er niet vanzelf uit. Niet omdat ik het niet zou willen, maar ik leef niet voor morgen. Ik leef vandaag. Ik kan er geen ja op zeggen omdat ik niet kijk naar hoe mijn toekomst moet zijn maar ik kijk naar wat ik vandaag wil en dat is met hem zijn. Het woord of label relatie gaat dat niet anders maken, misschien iets zekerder maar zekerheid is ook weer een term voor morgen.

Er was meer, veel meer. We zaten wel een uur in de auto. We hadden een uur aan de telefoon gezeten voor we elkaar zagen, hebben een half uur met thee gepraat op stal en zaten een uur in de auto voor zijn huis. Ik ben niet mee naar binnen gegaan, heb hem ook uitgelegd waarom. Hij vindt het moeilijk om te incasseren wat 'mezelf beschermen' voor gevolgen heeft.
Ik kreeg een out of the blue kus toen hij uitstapte. Nog geen seconde maar oh, ik kan me nog precies herinneren hoe het voelde. Ik ben meer dan eerlijk naar hem geweest over alles, hoe ik mij voel, wat ik denk. Het lot ligt nu in zijn handen. Ik heb veel te veel hoop maar diep van binnen weet ik dat er weinig zal bewegen.
Ook die tijden zullen wel veranderen.