Zolang ik met je praat

... zal ik je nooit vergeten.

Deze middag besloot ik nog eens mijn oude e-mailadres te openen, om wat leuke berichtjes te lezen van vroeger. Er zaten een hele hoop leuke herinneringen tussen, waaronder een aantal die ik vergeten was. Tussen de ellenlange lijst van mails zaten wat mailtjes van mijn ex-vriend, mijn allereerste liefde, hoewel je het niet echt een liefde kunt noemen. Nu ik eraan terug denk was ik wel echt verliefd, maar het was kalverliefde. We hadden heel vaak ruzie, echt heel heel vaak, en hoewel ik hem ooit had beloofd dat ik hem nooit zou vergeten, altijd mijn best zou doen om ruzie's met hem op te lossen en onze vriendschap nooit zou opgeven, toch is dat precies wat ik gedaan heb.

Zolang ik met je praat, zal ik je nooit vergeten. Dat is wat ik zei in een van mijn berichtjes naar hem. Samen met een hele andere hoop beloftes die we beiden niet hebben kunnen waarmaken. Het is nu al ongeveer 4 jaar geleden dat ik nog met hem heb gesproken, laat staan hem heb gezien. Ik vraag me vaak af hoe het met hem is, hoe het zou klikken tussen ons als we nog eens zouden praten. De foto's op Facebook verklappen me al dat hij helemaal niet meer die jongen is waar ik zo verliefd op was geweest. Hij drinkt nu, gaat vaak op stap, ik durf er zelf om te wedden dat hij wel eens wat drugs gebruikt. Alles wat hij vroeger nooit gedaan zou hebben. Vroeger, toen wij nog de beste vriendjes waren.

Hij vertelde me vaak, tijdens onze wekelijkse ruzietjes, dat hij niet goed genoeg voor me was. Dat ik het maar moest accepteren dat we niet bij elkaar hoorden.
"Geloof me, het is beter voor je. Ik heb erover nagedacht en we passen niet bij elkaar. Jij bent slim en je verdient iemand die net zo slim is, met een diploma, iets omhanden. Ik kan je niets bieden."
"Dat is niet waar", had ik dan geantwoord. Maar het is verdomme wel waar. Hij had gelijk. Ik weet dat hij nooit echt zijn diploma heeft behaald en nu metser is. Hij is dit jaar al minstens 3 keer van job veranderd. Ik geef toe, ik probeer nog steeds uit te vogelen wat hij met zijn leven doet. Het spijt me dat we geen vrienden konden blijven, misschien dat hij dan wat op het betere pad was gebleven. Ik was altijd degene die er toch voor kon zorgen dat hij geen domme dingen deed.

Het is vreemd hoe alles zo kan lopen. Ik was er van overtuigd dat we voor altijd vrienden zouden blijven, maar het is anders gegaan.
Denkt hij nog weleens aan me?
Vraagt hij zich af wat er van mij geworden is?
Is hij al eens op zoek gegaan naar me op Facebook?
Allemaal vragen, maar dat zal ik wellicht nooit weten.
Maar na al die jaren heb ik toch het gevoel alsof ik je mis.
Ja. Ik mis je.