Zomaar chagrijnig...

Ik weet niet waarom maar toen m'n ouders me ineens vanmiddag riepen voor de lunch was ik ineens super chagrijnig... Ik had alleen geen clue waarom... Er was niks gebeurd en ik werd niet heel vroeg gewekt door m'n broertje die dan weer tv zit te kijken... Ik had gewoon ineens een kut humeur.

Eenmaal beneden werd het alleen maar erger. M'n broertje, zusje en ouders maakte ook nog eens een paar domme/irritante opmerkingen dus dat hielp ook niet... Het enige wat ik toen deed was mensen afzeiken! Ik weet ook echt niet waarom! Ik was redeloos gewoon mensen aan t afzeiken!

Op een gegeven moment vroegen mijn ouders natuurlijk wat er was... Tja, als je zo doet kan je zo'n vraag verwachten... Het punt was ik wist het zelf eigenlijk ook niet goed. Ik liep verward, half huilend naar m'n kamer en zei dat ik chagrijnig was. Mijn ouders lieten me toen maar even... Het enige wat ik wilde was met deuren smijten en heel hard gillen. Even mijn agressie kwijt... Dat kon helaas niet. Ik ging maar even op mijn bed liggen en liet mijn ademhaling wat kalmeren. Ik kon even tot rust komen en nadenken...

Het is nu een paar uur later. Ik weet nog steeds niet waarom ik in hemelsnaam zo chagrijnig was... Het leek wel een bult in een gekropte woede die er in een keer uit moest komen... Tja...

Ik voel me nu niet meer zo kwaad en kan weer gewoon met mensen praten zonder dat ik ze helemaal aan het afbranden ben. Gelukkig maar! Ik ben eerlijk gezegd niet zo heel vaak chagrijnig, maar als ik chagrijnig ben dan kan je beter uit mijn buurt blijven... Maar nu het weer oké is kunnen mensen gewoon weer bij mij in de buurt komen hoor .


xxx youtellme