Zout op mijn huid

Het is een prachtig liefdesverhaal van twee minnaars. Een intellectuele lerares heeft vanaf haar jeugd tot ouderdom geheime ontmoetingen met een zeeman van wie ze houdt, maar met wie ze nooit zou kunnen samenleven. Hun echtgenoten weten van niks.

Wow! Wat een mooi boek.
Het verhaalt van een intellectuele parisienne die een verhouding heeft met een visser die zij steevast ‘aalscholver’ noemt. “Mijn aalscholver…”, zegt ze dan liefkozend.

De relatie lijkt puur lijfelijk te zijn. Zij is verliefd op zijn geweldige lichaam, zijn grote handen, zijn sterke schouders, zijn manier van lopen, zijn penis, etc etc.
Alleen de sex lijkt sterk genoeg te zijn de verschillen in hun leven te overbruggen.
Lijfelijk zijn ze voor elkaar geboren maar het innerlijk,……. Daar lopen zij niet in de pas. En dat is ook de reden dat zij een aanzoek van hem niet accepteert.
In feite is hij te dom. Zij kan niet trouwen met iemand die ze dom vindt, geen boeken leest en het liefst in een wereld verkeert die zolang hij er is, alles onveranderd laat.
Maar het enige dat onveranderlijk blijft, door alle jaren heen, is hun uitzonderlijke liefde voor elkaar. Die ontroerend wordt beschreven.

Het boek staat vol van amusante/spitsvondige/rake/ontroerende, inzichten in het innerlijk van het stel zoals bijvoorbeeld deze wanner zij haar relatie met Sydney overdenkt:
”Na een jaar met Sydney was mijn spreektijd met de helft geslonken en mijn gezag volledig ondermijnd”
of deze wanneer hij probeert te bevatten wat de Liefde met hem doet:
”’k wil niet geleid worden door iets wat ik niet begrijp, da’s alles”
’Denk jij soms dat je het Geloof begrijpt? Of de Liefde, wanneer die je tot dwaasheden brengt?’
”Juist niet, ik begrijp niks. Als ik bij jou ben, is ’t altijd goed, dan vraag ik mij niks meer af. Maar als ik alleen ben, laat ’t me niet meer met rust. Dan heb ik niet meer het gevoel dat ik de kapitein ben aan boord”

De schrijfster geboren in 1920 toont in dit boek een heel scala van zeer vrijzinnige ideeën en opvattingen ten aanzien van de liefde, seks en seksualiteit. Een verademing om te lezen.
Maar voor mij, geboren in 1972 soms ook weer een teleurstelling, wat zijn we opgeschoten in al die jaren? Ligt dit aan mijzelf, of is het echt zo dat hoe je jou seksualiteit ervaart, een proces is dat zich ‘tussen de benen’ afspeelt, of misschien iets hoger ‘in de onderbuik’ en dat die zich slecht laat vangen in woorden en beelden. Waardoor je, ook al heb je nog zo veel ervaring en zijn er jaren verstreken waarin schaamte en taboes eigenlijk niet meer aan de orde zouden moeten zijn, toch eigenlijk moet toegeven dat je ‘geen ene ruk’ bent opgeschoten.
Benoîte Groult was ongetwijfeld haar tijd vooruit, en er zal zeker een moment komen dat ik dit boek wéér ga lezen.