*zucht*
Inderdaad, we leven in een oneerlijke wereld... De dood is nooit leuk, wel onherroepelijk... Heb haar een mailtje gestuurd... geen woorden van troost, die bestaan niet bij een verlies. Geen woorden die ik niet meen. Veel sterkte toegewenst, dat ik met haar meeleef. Vervolgens een zelfgeschreven gedicht, in één van mijn eigen rouwperiodes, met de opmerking dat Kunst voor mij altijd heel goed geholpen heeft om mee en in te verwerken. Misschien dat ze er wat aan heeft...
En Sas? Wakker worden en moe. Wakker worden, eerst vrolijk, binnen no time omgekeerd naar verdriet. Wilde dat ik haar kon helpen, maar heb niet het gevoel dat ik het kan, en niet het gevoel dat ik het red...
Ach well, we'll see.
xxx R
Roozzie, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende