zwaar gesprek

Vandaag weer naar de psych geweest en daar is flink wat verdriet en ellende los gekomen. Voor het eerst heb ik mn angst uitgesproken. Dat ik mn kinderen op wil zien groeien en het ze nooit aan wil doen dat ik er een eind aan maak maar dat ik tegelijk me vaak zo slecht voel dat ik soms zo bang ben dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering en ellende gekke dingen doe. Zo gek dat zoiets uitspreken oplucht en tegelijk ook het nog echter maakt en daardoor nog enger. De psych vond eht in ieder geval goed te zien dat mijn masker eindelijk eens afviel en ze zag hoe ik me echt voelde.
Mn hoofd is zo leeg en zo vol tegelijk nu. Wat is dit zwaar allemaal.