zwaard
Het is het alledaags en populair geloof dat het middeleeuws zwaard vormloos en weinig variërend zou zijn geweest, een ruw kloppend instrument, onverdraagzaam zwaar en klungelig, vol van bloed en tevens een symbool van bedrieglijke romantiek.
Tot eigenlijk de laatste jaren werd deze informatie zelfs door studenten en mensen die zwaarden verzamelde aanzien als juist. Zelfs wordt dit door sommige historici niet te vergeten schrijvers van historische boeken nog steeds aanzien als waarheid, spijtig genoeg hebben deze mensen dan ook geen enkele interesse in het wapen, waardoor hun standpunt blijvende is dat dit onefficiënt en overtollig zwaar was oftewel te bruut om effectief te kunnen gebruiken. Dit standpunt komt van het gebrek aan kennismaking met middeleeuwse zwaarden, maar komende van authoriserende bronnen kan dit heel misleidend lijken.
Het zou misschien passend zijn om te starten met een poging een analyse te doen van de populaire kijk.
Waarom zijn er onnodige misvattingen ontstaan?
Allereerst door de zeldzaamheid en ontoegankelijkheid van het pure materiaal. Van de grote massa van militaire vondsten die het overleefd hebben zijn er maar weinig stukken van voor de Renaissance. De enigste middeleeuwse zwaarden die de gewone man ziet, zijn zwarte en verroeste relieken achter het glas in museums. Zo'n opgegraven voorbeelden dragen ongeveer evenveel relatie aan "levende" zwaarden in ongerepte conditie als de rottende ribben van een wrak dat ergens uit de modder ontspruit en lijkende op een schip waar het ooit deel van was. Zo'n mishandelde objecten, gezien maar niet behandeld of begrepen, zou wel de impressie kunnen geven van ruwheid.
alphamale, man, 45 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende