Zwakheid

Lief dagboek.

Ik zit weer eens met mijn klote, mislukte gevoel. Ik haat mezelf! Ik haat mezelf om het feit dat ik zwak ben, dat ik weer zo over dingen nadenk. Dat me mam zo zwak is om toetegeven. Waarom krijgt mijn zusje altijd haar zin? Ze verdient het niet eens. Ze liegt me mam voor, gaat over iedereen heen. Ze is nooit thuis. Mijn jongste zusje vind het zelfs leuker als ze niet thuis is. Mijn zusje is kut! Ik wilde dat ze veel jonger was. Dan had ze haar eigen vrienden kunnen zoeken en had ik mijn eigen ding kunnen doen. Ik haat die zwakheid. Later als ik groot ben, zal ik niet zo zijn. Zo altijd iemand de zin geven. En later als ik groot ben pak ik mijn zusje terug. En me mam zal straks wel weer helemaal haar kant kiezen.... Dat is dus niet oke. Toen ze 15 was mocht ze elk weekend uit en elk weekend was het ook de ''laatste'' keer dat ze uit ging tot haar verjaardag. Het is allemaal niet eerlijk. Ik heb een hekel aan zwakkemensen. En iemand die zwak is moet je uitschakelen, achter je laten. Dus dat ben ik ook zeker van plan.
Mijn vriendschap is op dit moment zwak, moet ik het uitschakelen? JA! Maar helaas kan ik dat niet, want ik heb hem nodig, want anders zak ik nog dieper in de modderpoel waarin ik ben belandt. Dus hierbij ben ik zwak, dus heb ik een hekel aan mezelf. En zo gaat het circkeltje maar rond en rond. Verschrikkelijk, en ik moet er dagelijks mee proberen te leven. Maar elke dag wordt het ook weer wat te veel. Ik ben het zat om telkens zo zwak te zijn. Ik wil weer sterk en groot worden/zijn.