ave,
het is avond, ik staar in mijn kop koude bittere thee,
een traan valt in het theekopje,
hoop heeft me verlaten...
in de legende van Pandora,
opent deze dame een kist waar alle ongeluk en leed van de wereld in zat ,
dat deed ze omdat ze haar nieuwsgierigheid niet kon beheersen...
door dat ze e de doos opende kwam alle ellende die de mensheid heden ten dage kent vrij...
als laatste kwam hoop,
een geschenk net zo vergiftigt als de rest wat in de doos zat,
of juist niet?
ik zat vandaag na te denken ,
en hoe langer ik dacht hoe depressiever ik werd,
het voelt soms heel erg sterk dat ik niks kan...
mijn vriendin werkt in haar kleine winkeltje,bakt hele dag de heerlijkste creaties en verkoopt ze...
ze werkt netjes voor haar centjes...
en ik?
ik ben niet geschikt voor een''normale'' baan,
oké ik heb een museumpje maar ieder gek kan wat spulletjes verzamelen en vervolgens in de boeken duiken om het geschiedenis er van te leren...
dat is niet bijzonder....
ik probeerde eerst nog te leven van ''kunst'' maken,
eigenlijk het enigste waar ik dacht dat ik redelijk goed in was...
maar in werkelijkheid verkoop ik slecht,heel slecht...
heb weinig exposities en zie om me heen veel betere kunstmakers...
het helpt ook niet mee als ik zie hoe collega kunstenaars die ik persoonlijk''minder werk'' vind maken,
meer geld zie verdienen dan mij,
dat valt eigenlijk best zwaar op mij,niet dat ik het niet gun hoor...
misschien doe ik gewoon niet genoeg mijn best,
maar ergens ben ik gewoon het vertrouwen kwijt geraakt in mezelf,
ik heb al maanden lang geen nieuw schilderij gemaakt,
terwijl ik vroeger niet kon leven zonder even op een dag te schilderen...
stiekem wil ik graag weer schilderen, maar ik kan me gewoon niet toe zetten door honderden redenen,
waar de belangrijkste van ''ik doe het toch voor niks'' is...
maar toch is er die hoop om er weer aan te begingen...
of misschien moet ik juist de hoop loslaten,
en gewoon doen zonder na te denken doen...
trully yours
R.Albert