Zwembroek kwijt

Als er een zwemmeer in de achtertuin van je verblijfplaats ligt en het extreem lekker weer is, dan moet je als groep schrijvers in de middag toch echt even in het water duiken. Dat deden we gisteren dan ook. Ik en nog een paar anderen besloten naar de overkant en weer terug te zwemmen. Het was heerlijk. Zon op je gezicht, lijf in het koude water.

Maar we bleven wel enigszins bij elkaar. Het meer is een ontstaan door een uitgraving en kan in het midden wel 30 meter diep zijn. Het water is nog best koud en je wil niet dat een van de groep kramp krijgt of op een andere manier midden in het water problemen krijgt. Maar dat ging allemaal prima. En met een goed gevoel stapten we ruim een uur later het water uit. Een autistische jongen uit de groep gaat op dat moment het water in. En hij besluit in z’n eentje naar de overkant van het meer te zwemmen. Vorig jaar deed hij dat ook al – ondanks dat wij hem meermaals vroegen toch een beetje in de buurt te blijven.

Voor de zekerheid blijven we wachten. Lekker in de zon opdrogen. En vanaf een afstand houden we hem in de gaten. Als hij aan de overkant is, komt weer teruggezwommen. Maar opeens gaat hij weer terug. Dan komt hij weer onze kant op, en gaat hij wéér terug.
We vragen ons af wat hij aan het doen is. “Lijkt wel een paringsdans,” merkt iemand op. We wachten geduldig tot hij eindelijk terug is.

Met een enorme vaart rent hij het water uit en slaat zijn handdoek om zich heen. “Huh?” reageer ik. “Je ging toch met zwembroek het water in?”
Hij begint te lachen. Blijkbaar wilde hij eens ervaren hoe het is om naakt te zwemmen, omdat een aantal van ons dat deden. En dus had hij aan de overkant zijn zwembroek uitgedaan. Maar die liet hij tijdens het zwemmen per ongeluk los, waardoor hij zijn zwembroek kwijtraakte en niet meer kon vinden.
“Ah, dát was er dus aan de hand,” zegt een collega. En we lachen er allemaal hard om. Hij nog wel het meeste. En dat is prachtig om te zien. Waar hij zich bij ieder ander gezelschap echt zou hebben geschaamd, is dat gevoel er bij hem nu niet. Hij wordt geaccepteerd, zoals hij is.

En dat is wat deze schrijfweek doet. Niet alleen hard werken en schrijfmeters maken, maar ook tot rust komen. Jezelf kunnen zijn. Er hangt veel positiviteit en ik denk dat we dat allemaal heel hard nodig hadden. Ik wilde eerst maar drie dagen gaan. Dat zou betekenen dat ik dan vanmiddag weer naar huis moet.

Maar dat hoeft nog niet. Ik blijf nog even lekker. Schrijvend in de zon. En vanmiddag misschien weer voor een derde dag op rij zwemmen. De laatste zomerdag meepakken.