~~~

Ik heb eigenlijk geen behoefte om terug te blikken op afgelopen jaar. Ik dacht dat het leuk zou worden, maar het was niet zo leuk, dus ik probeerde mijn negatieve gevoelens te onderdrukken tot ik een oplossing had gevonden en toen ging alles tegelijkertijd mis en had ik geen oplossingen. Dat was het wel zo'n beetje.
Als er iets is dat me wel aan dit jaar doet denken, dan is dat 'Baby come back', omdat mijn ex dat elke keer zong als ik opstond om ontbijt te maken of naar de wc te gaan en de tekst gewoon vreselijk dramatisch is en ik daarom heb besloten om het 'mijn lied' te maken door het gewoon als sarcasme te interpreteren.
Baby come back, any kind of fool could see there was something in everything about you
Ha, nee.

Nu probeer ik bij elke vriendin die ik tegenkom aan te geven dat het eigenlijk niet zo goed met me ging, omdat ik gewoon eerlijk wil zijn over mijn situatie, en dan krijg ik allemaal geschokte reacties en dat ik het wel moet aangeven als het echt niet goed met me gaat en via de app krijg ik dan uitroeptekens en nog meer uitroeptekens. Want het is wel heftig dat je zomaar afgevallen bent en geen motivatie en zo weinig zelfvertrouwen had en et cetera. Dat ik anders eens langs een psycholoog moet, omdat dat goed voor me zou kunnen zijn.

Ik weet het niet, ik waardeer alle zorgen, maar voor mij is het gewoon een deel van mijn leven, al die 'dipjes'. Ik zie het ook niet als een 'probleem' of iets waar ik steun voor nodig heb. Ik heb niet het gevoel dat ik iets zou hebben aan een psycholoog, in ieder geval niet op dit moment. Het is een beetje alles uitpluizen in mijn hoofd, tot ik het een plekje kan geven. En het gaat al een stuk beter.
Dat klinkt misschien heel stom. Want als je je niet zo goed voelt, dan moet je naar een psycholoog, duh. Ik weet gewoon niet wat ik zou moeten zeggen.

Ik heb de laatste tijd last van negatieve gevoelens. Ik probeer ze op te schrijven, want dan heb ik het gevoel dat ik ze uit mijn hoofd heb gehaald en op 'papier' heb gezet. Dat is een leuk beeld. Alsof ik een fysiek object uit mijn hoofd haal en ergens anders neerzet; je zult het niet meer in mijn kop vinden. Dat beeld. Dat verklaart ook waarom al mijn berichten hier zo negatief zijn.
En als ik moet huilen, dan laat ik dat ook toe, want dat kan ik gewoon niet tegenhouden en anders is het alleen frustrerend. En ik probeer het te relativeren met dat het gewoon even niet goed gaat, dat het alleen maar beter kan gaan, dat er wel degelijk mensen zijn die om mij geven en dat mijn bestaan wel nut heeft. En anders krijgt het in de toekomst nog nut of betekenis. En ik hoef nou ook weer niet heel belangrijke dingen te doen om gelukkig te zijn. Koekjes bakken is al goed genoeg.

Ik weet niet hoe het idee in mijn hoofd is gekomen, maar ik zou later wel een pleegouder willen zijn. Of een pleeggezin, mocht ik een gezin hebben. Er zijn zoveel kinderen die ik voor mijn gevoel zou kunnen helpen, of in ieder geval een warm thuis zou kunnen geven, al is het maar voor een tijdje. Dat is eigenlijk een beetje raar, want ik heb niet zoveel met kinderen en ik heb ook niet bepaald een kinderwens.
Ik weet eigenlijk wel hoe het idee in mijn hoofd is gekomen, het komt door het vak jeugdrecht en alle vakken over de ontwikkeling van kinderen en hoe mensen naast de ouders van het kind ook veel invloed kunnen uitoefenen. Maar ik voel me nog steeds 'ongeschikt' voor het op me nemen van de zorg van een kind. Ik denk dat ik ook beter met wat oudere kinderen om zou kunnen gaan.
Ik vraag me af wat ik over tien jaar denk. Of twintig jaar, zelfs.

Een kat verzorgen lukt wel. Ze is wel een beetje vervelend. Als ik alleen thuis ben, dan volgt ze me overal heen. Als ik klaar ben met douchen en me af moet drogen, gaat ze luid voor de deur miauwen tot ik open doe. Dan spreek ik haar een beetje plagend toe, dat ze een heel rare poes is en weer naar buiten moet, dan zegt ze: 'Prruu' en gaat ze eventjes later weer weg. Als ik mijn make-up doe, loopt ze rondjes om me heen, al prrr'end en miauwend. Als ik op mijn kamer zit, gaat ze voor de verwarming liggen slapen, 's avonds bovenop mij, als ik naar beneden ga, is ze er een minuut later ook opeens.
Het schijnt dat ze ook als ik niet thuis ben naar mijn kamer gaat, daar voor de deur gaat miauwen en vervolgens een beetje verward gaat rondkijken. Een tijdje geleden kwam ik pas 's avonds laat thuis, zei ik tegen de kat: 'Kom poes, we ga naar boven!', terwijl ik de deur naar de gang open deed, en sprintte ze gelijk naar mijn kamer.
Ben ik een kattenfluisteraar? Is het oude kattenvrouwtje in mij vervroegd naar boven gekomen?

Het monstertje ligt nu weer voor de verwarming te slapen. Misschien is het omdat ik tegen haar praat, doe alsof ze een oude vriendin is die ik al maanden niet heb gezien.
'Hé poes, hoe is het met jou? Alles goed? Ja? Nou, fijn zeg! Kom je even hier bij me zitten?'
'Mrraauuw.' zegt ze dan terwijl ze op mijn schoot springt.
Dat zorgt vast voor de diepe band met het pluizige beestje dat na negen jaar nog niet weet welke kant de deur open gaat.
Óf misschien is haar favoriete slaapplek dat plekje voor mijn verwarming en valt ze mij lastig omdat ze weet dat ze er op die manier toegang tot kan krijgen.

Vandaag ben ik naar de kringloop geweest, maar ik kon geen speculaasplank vinden, dus dat was jammer. Ik heb vier glitternagellakjes gekocht bij de drogist en avondeten bij de super en dat was wel zo'n beetje wat ik vandaag had gedaan. Straks ga ik koken. En misschien vroeg slapen, want ik kon niet slapen gister en toen kwam de kat om vier uur 's ochtends zeuren om eten en toen moest ik helemaal opstaan om haar in de woonkamer op te sluiten en toen had iemand anders haar op een normaler tijdstip eten gegeven en losgelaten en kwam ze rond acht uur weer voor mijn deur, want ze moest per se voor mijn verwarming slapen.
Vermoeiend katje.