Reflectie

Ik ben slecht bezig de laatste tijd. Wat school betreft. Ik loop nu alweer twee weken achter met de stof, wat inhoudt dat ik waarschijnlijk acht hoofdstukken moet inhalen. Ja. Dat klinkt eng. En het is pas de derde week van dit blok. Maar dat is het leven. Ik haal het wel in vlak voor de toets, of ik koop wel een samenvatting. Komt wel goed.

De zon schijnt, ik heb mijn kledingkast voor het grootste gedeelte opgeruimd en ik realiseerde me dat ik geen normale, basic T-shirts heb. Nul. Ja, een grijze van de Hema die er al drie jaar ligt en ik alleen aandoe als ik geen hemd of zoiets heb, het is geen mooie kleur grijs. Ik houd ook niet van grijs. Ik houd best van wit en zwart, maar niet van grijs. Ik weet wel altijd deo- of zweetvlekken in witte T-shirts te krijgen, dat is minder.
Ik zou wel een oranje of een rood of een roze T-shirt met een v-hals willen. En mijn 'zakgeld' is net binnengekomen, dus ik ben op Zalando aan het rondstruinen. Dat is wat ik zoal doe, terwijl ik aan mijn studie zou moeten zitten. Ik heb er gewoon effe geen zin in.

Donderdag heb ik een herkansing van het vak jeugdrecht, maar ik háát dat vak, ik hoef het niet te halen, ik wil er niets aan doen, ik denk dat ik er heen ga en wat willekeurige onzin invul en dan weer vertrek. Vrijdag heb ik weer een concert en moet ik met een bootje over het IJ om er te komen en dat klinkt spannend. De rest van de week moet ik aan mijn paper zitten. In het weekend heb ik niets gepland. Misschien moet ik een vriendin interviewen voor dat paper. Misschien niet. Ik weet niet of het iets toe gaat voegen.

Ik had mijn papergenoot erop geattendeerd dat ik alle tekst van het paper tot nu toe in mijn eentje heb geschreven en dat ik vanaf nu wel wat meer inzet van hem verwachtte. Dat snapte hij. Dat hij dat ook best wel wilde beloven, maar wat heb je nou aan een belofte, dus hij ging zijn best doen. We hebben een dag afgesproken dat we er samen aan gaan zitten. En hij begon er nog over dat hij een acht wilde halen.
'Als je er ook wat tijd in stopt, kunnen we best een acht halen.' zei ik maar.
Leuk dat je een acht wilt halen, maar dan moet je er wel iets aan doen. Afijn, ik moest me er geen zorgen over maken volgens hem, want het kwam wel goed. Oké dan. Ik zie wel.

Ik had hem nog een A4'tje met stellingen over seksualiteit gegeven, want dat vond 'ie rete-interessant en hij wilde het vak wel doen, maar dat ging niet, dus hij vroeg wat we hadden besproken in de les, zie hier. Er stonden dingen op als: voor seks moet je een erectie hebben, mannen hebben altijd zin in seks, vrouwen moeten niet dominant zijn tijdens seks, je moet altijd opgewonden zijn voordat je aan seks begint, enzovoorts. Het is interessant om te bedenken hoeveel onzin je jezelf hebt aangepraat, over wat seks is en hoe het in zijn werk gaat. En ik vind het ook wel leuk om erover te praten, maar dat is anders als het met je mannelijke paperpartner is, die je amper kent, dan is het enigszins ongemakkelijk.


Ik vind het tijd voor reflectie. Wat betreft dat interview over mijn seksuele geschiedenis en mijn seksuele gedrag en seksuele gezondheid en nog meer dingen waar je 'seksuele' voor kunt zetten. Attitudes? Attitudes. Tijd om te kijken naar documentaires die bij het vak gelinkt worden en nadenken over hoe ik in het leven sta en hoe dat misschien negatieve effecten heeft. Mijn gedachtes, op mijn leven.

En ik begin er ook steeds meer over bij mijn vriendinnen, meer over 'veilige' aspecten zoals hoe belangrijk seksuele voorlichting is en wat wij op de middelbare school voor voorlichting hebben gehad en hoe religie en je ouders effect op je hebben op seksueel gebied. En kinderen. Ja, kinderen. Ik weet niet of ik kinderen wil, maar sommige mensen willen hun hele leven al kinderen en kinderen zijn hun grootste wens enzovoorts.
Ik zie wel over (meer dan) tien jaar.
Mijn ouders vinden het apart dat ik geen kinderen wil. Mijn moeder vindt dat als ik een relatie begin, ik het daar over moet hebben, dat ik geen kinderen wil. Dat heb ik ook gedaan en dan kreeg ik een 'kinderen zijn smerig/luid/ze krijsen alleen maar/ik snap niet hoe mensen ooit kinderen zouden willen/echt iel' terug en zo negatief denk ik er nou ook niet over. Ik denk dat veel twintigjarige kerels gewoon nog niet zo ver in de toekomst kunnen kijken en hun mening alleen gebaseerd is op hun huidige gevoelens.
Daarom weet ik het ook nog niet zeker zeker. Ik voel me nog een kind. Maar dat mensen verbaasd en soms verontwaardigd zijn dat je geen kinderen wilt, vind ik ook weer overdreven.
Misschien wil ik alleen maar twintig katten, thank you very much.

Maar dat doe ik dan in plaats van alle stof lezen. Nadenken. En op Zalando scrollen. Ik wil wat meer rode kleding. Omdat rood iedereen goed staat. En het past bij mijn lipstick. En ik houd ook van rode nagellak. Dan komt alles samen, zeg maar.
Mijn kat ligt op mijn bed te slapen, maar ze schrikt soms per ongeluk wakker en dan maakt ze een raar geluid als: 'pprrruuuuuuuwwwww' en soms miauwt ze heel luid en dan moet ik haar aaien, want ze schrok.
Katten, hè. Het is net een baby. Mijn kleding zit onder het kattenhaar.
Nog negentien meer en dan is mijn leven compleet.