-----

Vandaag hoefde ik niet naar buiten. Ik heb gekeken naar hoe het de hele dag sneeuwde. Mijn kat liep voorzichtig een rondje door de tuin. Ze snuffelde aan de planten. Ik zag hoe de sneeuwvlokken op haar vacht vielen. En ze sprintte weer naar binnen, want hoewel de sneeuw interessant was, vond ze het toch te koud.
Ik had stamppot zuurkool gemaakt en mijn vader heeft het goedgekeurd, dus jawel, ik kan stamppot maken. Ik heb ook eens stamppot boerenkool en stamppot veldsla gemaakt, maar dat was niet voor mijn ouders. Mijn ouders zijn van die typische Nederlanders die van een gehaktbal met aardappelen en groente houden. En van stamppot. Gelukkig vonden ze het lekker.

Ik houd meer van pasta en chili con carne en curry en et cetera. Of tapas. Of Grieks. Maar het duurt altijd lang om dat klaar te maken.
Mijn vader ging dit weekend een Griekse ovenschotel maken en hij wilde tzatziki gaan kopen, maar ik zei dat ik het best wilde maken. Dat is veel goedkoper en lekkerder.
Men neme een pot volvette Griekse yoghurt, een komkommer, wat knoflook, peper en zout. Je raspt de komkommer en perst het uit door een zeef, zodat het niet meer zo nat is. Je mengt de yoghurt met de komkommer en doet er een paar tenen knoflook bij, fijn gesneden of geraspt, waar je zin in hebt en zoveel als je wil, plus wat peper en zout. Als je toevallig nog een citroen hebt liggen, kun je er citroensap in doen, maar dat is niet nodig.
Tzatziki is een van de makkelijkste dingen om te maken en ik ben er gewoon dol op. Het is lekker op stokbrood. Het is lekker bij gebakken aardappels en friet.

Soms vraag ik me af of ik meer van mijn tijd in koken moet stoppen. Ik weet het niet. Ik zou eigenlijk meer tijd in mijn studie moeten stoppen. Oeps.
Ik wil wel weer iets van koekjes bakken zodra ik tijd heb. Of een keer een quiche. Ik houd zelf alleen niet zo van quiche. Ik had wel succesvol flammkuchen gemaakt, laatst. Ik ga het lijstje af van hartige baksels uit mijn kookboeken, want ik bak altijd alleen de zoete troep.

Ik vroeg mijn date of hij een keertje met mij in het bos wilde gaan wandelen en daarna iets wilde gaan eten. Hij komt over als het soort persoon dat een volgeplande agenda heeft, hij antwoordde eerst ook iets in de trant van dat hij het druk had, maar hij stelde toch dit weekend voor. Mijn gedachte achter de uitnodiging was: als ik het nu vraag, dan kunnen we alvast iets plannen voor over een maand, maar nee, hij kon op magische wijze dit weekend al, dus nu gaan we dit weekend wandelen.
Ik wilde niet te snel gaan, maar dit keer ligt het niet aan mij. Echt. Ik was lekker vaag met mijn uitnodiging. Ik zei: 'een keer' en 'wanneer zou je tijd hebben?' dus ik heb het volledig in zijn handen gelegd.
Nu denk ik: Gaat dit niet te snel? Ik heb hem vorige week voor het eerst echt gesproken! Straks gaan mijn ouders weer zeiken dat ik altijd 'te snel' ga met relaties en zo en eens rustig aan moet doen en dat weet ik ook wel. En dit is ook het soort persoon dat meerdere keren in het buitenland wil studeren en vaak weg is en waarschijnlijk niet zoveel tijd voor me zou hebben.
Aan de andere kant: het is gezellig. En we gaan wandelen. Ik kan heftigere activiteiten verzinnen. En ik had ook kunnen zeggen dat ik niet kon of iets dergelijks, maar dat heb ik ook niet gedaan.

Mijn kat zit mijn aandacht te vragen. Ik weet niet sinds wanneer ze zo gefixeerd is op mij. Ik voel me net een gek kattenvrouwtje. Ze zit hier namelijk het grootste gedeelte van de dag. Naast mij. Ik heb een lintje om mijn bureaulamp geknoopt, om met haar mee te spelen, als ze weer eens speels is. Dat vindt ze veel leuker dan een of andere muis aan een stokje. Ze is al negen maar ze speelt nog graag. Dan rent ze de hele kamer door als een of andere idioot.
Ik ga haar missen als ik ooit weer uit huis ga.

Ik ga haar gelik aan mijn gezicht niet missen.
Vette dagcrème voor in de winter, hè.