On brand

Ik had mijn haar geverfd.
Of eigenlijk, gebleekt.
Ter voorbereiding had ik vrijwel alle youtubefilmpjes van Brad Mondo bekeken, een kapper die commentaar levert op mensen die hun eigen haar verven, bleken, permanenten, enzovoorts. Zijn belangrijkste advies was om altijd het haar bovenop je hoofd als laatst te bleken, omdat dat het snelst gaat.
Maar ik ging alleen mijn puntjes doen, dus daar hoefde ik niet aan te denken.

Het is eigenlijk best mooi geworden. Ik had eerst de uiterste puntjes gedaan, een kwartier later ben ik nog een stukje hoger gegaan, zodat het een soort ombré werd. En dat lukte ook nog eens.
Dus nu denk ik: new hair, new me, ha-ha.
Ik had wel één plukje gemist, dus die heb ik een paar uur later nog gedaan, want ik kon dat gewoon niet aan.

Op mijn zeventiende had ik mijn haar een keer zeer onsuccesvol gebleekt: het werd knaloranje, en nu was ik zo slim om een toner aan te schaffen en dat heeft gewerkt, want het is nu een warme blonde kleur.
Hoe dan ook, ik was van plan het koraal/roze of iets dergelijks te verven, maar ik houd het even hier bij, want ik ben er wel blij mee. Ik heb ook weer nieuwe lenzen. En wat nieuwe jurkjes besteld. Ze zijn vintage. En heel leuk. Denk ik. Even goed het nieuwe jaar beginnen.
Ik weet niet, ik zit opeens iets lekkerder in mijn vel?

Ik realiseerde me dat, ondanks dat dit schooljaar nutteloos en als 'overleven' voelde, ik toch wel wat belangrijke dingen heb behaald. Ik heb gewoon mijn vakken voldoende afgerond. Ik heb vriendschappen versterkt, tot op het punt dat ik met een aantal mensen lange appgesprekken kan hebben over helemaal niets. Of dat ik spontaan berichtjes krijg.
En ik denk: ik kan me wel slecht voelen over die mensen die ik niet meer spreek, maar ik denk niet dat ik ooit op deze manier contact met hen had kunnen hebben. Ik denk dat ik me alleen maar een buitenbeentje had gevoeld, omdat ik niet zo van feesten en veel drinken houd en dat meestal is wat we gingen doen. Dus eigenlijk is dit jaar best waardevol geweest.
Waarschijnlijk voel ik me over een tijdje weer minder, maar dat is het leven. Ik heb al wel vitamine D aangeschaft. Voor mijn vitamine D-tekort dat ik waarschijnlijk heb. Of krijg, want de zon schijnt nu nog.

Ik heb bijna alle ramen die ik kan wassen gewassen. De ramen aan de voorkant van het huis. De ramen aan de achterkant. De ramen op de tweede verdieping, waarvoor ik op het dak moest staan. Mijn kat ging toen helpen. Haar versie van hulp was om het huis van de buren in te springen, die hun raam open hadden staan. Vervolgens moest ik haar gaan lokken met eten.
Zou ze dat vaker doen? Is onze kat echt zo'n crimineel?
Ik zou denken: als de buren ooit een vreemde kat in huis hebben gehad, zouden ze de ramen wel wat minder wijd opendoen. Maar misschien hebben ze het nog nooit gemerkt.
Ik vertelde mijn kat wel dat ze héél stout was, maar volgens mij begreep ze dat niet.

Ik kon drie dagen geleden gewoon helemaal niet slapen, waardoor ik de dag erna juist heel vroeg kon slapen, waardoor ik vroeg wakker werd, waardoor ik weer vroeg kon slapen, waardoor...
Het voelt wel lekker om gewoon rond zevenen wakker te worden.

Ik was met wat vriendinnen gaan shoppen en daar heb ik de enige niet-skinny broek die in de aanbieding was gekocht. Dat model heette heel leuk 'mom jeans'.
Eigenlijk is dat apart. Dat wijdere broeken gelijk 'mom jeans' of 'boyfriend jeans' zijn. Niet '21-jarige-vrouw-die-van-comfortabele-kleding-houdt-jeans'. Het impliceert gelijk dat de stijl eigenlijk niet voor jonge vrouwen is bedoeld. Terwijl er ook termen als 'straight cut' of 'loose fit' of wat dan ook zijn, maar die werden dan niet gebruikt. Misschien is er echt een verschil in stijl, dat 'mom jeans' een heel specifieke pasvorm heeft, dat weet ik alleen niet.
Hoe dan ook, ik ben blij met mijn high cut mom jeans die ook nog eens twintig euro goedkoper waren dan dat ik dacht dat ze waren.

We gingen bagels eten en ik nam een iced matcha en ik vond hem niet zo, terwijl ik van matcha houd, - hij was niet eens iced, maar lauw -, maar hij stond wel leuk op de foto. De heel spontane foto waarvan ik vroeg of mijn vriendin 'm wilde maken. Zeer spontaan. Hup, nieuwe profielfoto.
Soms vraag ik me af of mensen die me kennen dit lezen en dan deze heel specifieke details lezen en opeens denken: oh shit, ik ken haar. Ik hoop van niet.

Maar daar denk ik nog meer over na als iets 200 keer gelezen is, want jezus, dat zijn waarschijnlijk geen 200 mensen, maar nog steeds veel.
Was mijn verhaal over die plant zo interessant?
Het was zeker omdat er veel reacties op waren, of niet?
Soms denk ik: misschien moet ik nuanceren, maar dan is het opeens zoveel dagen later en denk ik: eh.
Ik provoceer graag.

Dat is een grapje, want ik heb dagen zitten huilen na dat ene verhaal over hoe ik geen baantje wilde zoeken, want ik wilde niet werken, waar meerdere reacties op kwamen dat ik een schop onder mijn kont nodig had, want ik was een lui rotkind.
Ja, dat was leuk.
Of die ene keer dat ik echt was geschrokken dat mijn vriendin zei dat ze vroeger altijd werd gespankt en mensen iets zeiden als: 'Billenkoek is normaal, ik ben vroeger ook gespankt en het gaat prima met me'. Dat vond ik ook maar vervelend. Alsof mijn mening er niet toe doet, omdat jij het normaal vindt. Dan kom je naar een dagboeksite om je gevoelens te uiten en zeggen mensen dat je gevoelens 'fout' zijn. Toen ik jonger was zag ik oudere mensen ook als een soort autoriteit en als een autoriteit zegt dat wat je voelt verkeerd is, dan begin je toch het idee te krijgen dat er iets mis met je is. Althans, zo interpreteerde ik het.
Zo interpreteer ik wel meer dingen.

Dat is eigenlijk de reden waarom ik vaak niet reageer op dingen.
Of niet open sta voor discussies.
Omdat ik niet ga discussiëren over mijn gevoelens.
Het is misschien goed bedoeld, maar gevoelens zijn gevoelens en dat zijn niet mijn werkelijke opvattingen over dingen of hoe ik in het echte leven mijn mening zou verkondigen, dus, weet je, eh. Ik probeer het ook een beetje humoristisch te brengen, omdat het meestal overdreven dramatiek is.
Maar meestal vergeet ik gewoon te reageren. Oprecht. En dan denk ik: gelukkig is niemand hier anders van me gewend.
Het is on brand, of zo.
Mijn geheugen is ruk.

Ik weet eigenlijk niet of op deze site opgroeien wel goed was voor me. Ik weet ook niet vanaf wanneer mensen stopten met me belachelijk maken en met veel heisa op de negeerlijst zetten en mijn verhalen daadwerkelijk gingen lezen.
Ik weet ook nog die ene keer dat ik grapte dat ik ging headbangen op popmuziek en dat ik toen een reactie kreeg dat je alleen kan headbangen op metal en dat vond ik maar apart, want natuurlijk kan je headbangen op andere muziek, het slaat alleen nergens op en is het soort actie dat een dertienjarige met een slecht gevoel voor humor zou doen. Maar waarom probeer je dat te 'verbeteren'?
Laat de idioot headbangen op...
Iets als 'Love like woe'.


Ik weet niet, altijd als mensen 'grappig' reageren op tieners hier vind ik dat gewoon... niet grappig. 'Kind, waar maak je je zorgen om?' is eigenlijk hetzelfde als zeggen dat hun zorgen er niet toe doen. Dat waar zij mee zitten helemaal geen probleem is. Dat hun gevoelens verkeerd zijn.
Je wilt toch vooral horen dat waar je mee zit wél een probleem is en dat je je daar zeker zorgen over mag maken en dat het wel goed komt?


Ik denk dat ik de roze haarverf erbij pak als mijn moeder geen vakantie meer heeft.