-

Ik weet niet eens hoe het gaat. Mijn scriptie moet aan het eind van de maand ingeleverd zijn, en ik heb eigenlijk dus nog tijd, maar ik zou graag willen dat mijn begeleidster hem eerst goedkeurt voor ik hem inlever, gewoon om zeker te zijn dat hij naar haar standaarden geschreven is. Dus ik wil hem vandaag of morgen af en ingeleverd hebben maar ik bedoel, het is geen hard deadline en de kans dat ik een onvoldoende haal is ook vrijwel nihil.

En toch beheerst het mijn hele leven momenteel, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt met mezelf. Ik werk er letterlijk de hele dag aan, ik mag niets anders doen van mezelf, en hij is bijna af, ik zit op het laatste hoofdstuk. Maar in plaats van opluchting heeft zich plaatsgemaakt voor een overwelmend gevoel van "deze scriptie is niet goed genoeg" en "het is niet samenhangend" en "wat een bullshit schrijf ik bij elkaar". Ik voel me wanhopig en als ik 's avonds in bed lig dan voel ik me nerveus en angstig en krijg ik de drang om weer naar beneden te gaan om verder te typen. Hij moet af. Hij moet af. Hij is niet goed genoeg. Ik heb teveel pagina's. Ik heb te weinig pagina's. Dit is het vermelden niet waard. Wie citeer ik überhaupt.

Het is bizar, want rationeel gezien besef ik me dat een bachelorscriptie eigenlijk gewoon 1 grote paper is en dat het echt niet zo tragisch is, maar emotioneel gezien lijk ik te denken dat mijn hele bestaansrecht ervan afhangt ofzo. Ik hoop dat het gauw achter de rug is. Het goede nieuws is dat het over twee weken sowieso allemaal voorbij is, dan is het ingeleverd en kan ik er niks meer aan doen en dan moeten mijn hersenen hun bek houden.

Waarom zijn hersenen meervoudig.

Ah man. Breng ik mezelf niet om als ik een masterscriptie moet schrijven volgend jaar? Het is te laat om voor een leven als tienermoeder te kiezen maar ik kan nog drugs gaan dealen. Toch?