Vandaag in het ziekenhuis..ik kom binnen, begroet zus en terwijl ik ga zitten zegt ze heel kalm :''
Carla..ik kom niet meer thuis.'' Geschokt kijk ik haar aan..''Wie zegt dat?''
''Dat hebben ze vanmiddag tegen G [andere zus] gezegd. Er kan thuis niet meer voor me gezorgd worden, dus ik ga naar een verzorgingstehuis.''
Dan zie ik twee doffe ogen die me aankijken..Het vuur is eruit. Ze weet 't..ze wordt niet meer beter.
''Hoe kan dat nou opeens ?'' ''Uitzaaiingen, zegt ze..Is toch altijd zo ?''
Wat zeg je op zo'n moment tegen elkaar?
Gek genoeg praten we over de dingen die we gedaan hebben vandaag..
Al is het opeens raar wanneer ik het over 'thuis' heb.
Omdat thuis opeens niet meer HAAR thuis is..We kijken elkaar aan, denken waarschijnlijk hetzelfde.
Maar spreken het niet uit. Te pijnlijk..
Af en toe valt er een stilte..Een veelzeggende.
We weten het even niet meer.
Stilletjes neem ik me voor haar zo vaak mogelijk hier te halen. Bij mij..en bij Joris.
Waar ze gek op is.
Na een uurtje ga ik weg, ik kus haar. En laat haar alleen met haar gedachten.
Wat gaat er om in dat kleine, smalle en bleke koppie?
Hoe zwaar moet het voor haar zijn..ik durf er niet eens ECHT over na te denken.
Het doet bij mij al zo'n pijn..