.

al 100000 tranen heb ik gehuild om het verlies.
om het verlies van mijn gezondheid. om het verlies van mijn huis. om het verlies van mijn liefde, om het verlies van geluk.

al 100000 keer heb ik gedacht en nu is het over. Nu is het de beurt aan iemand anders. maar helaas stromen er nog steets tranen. Helaas is de ongein nog niet voorbij.
Helaas kan ik nog steets niet stoppen. alleen was er bij de laatste 99999 tranen niemand meer bij.

Mensen vragen nog wel eens he hoe gaat het nou. En mensen zeggen nog wel eens ik ben er voor jou.
Als er wat is moet je bellen. 24/7 per dag. Maar juist het feit dat ze het nog zeggen doet mijn zeer.
Ik weet dat het moeilijk is om met en chronisch ziek iemand om te gaan.
Maar hoe denk je dat het voor mij is. ik ben de genen die niks meer mag.

al 100000 tranen heb ik gehuild om mijn verlies. en door al die tranen heen zie ik het verdiet van en ander niet.
mensen zijn niet bang voor wat jij mee maakt. mensen willen er ook wel echt zijn. maar wie ben ik om hun tijd te claimen. mensen hebben genoeg aan hun eigen 100000 tranen