004 Zomaar een herinnering

Lachend knuffel ik het jongetje dat met uitgestoken armpjes op me af komt rennen. 'Wil je iets drinken?' vraag ik.
'Trink!' Bevestigt hij.
Ik pak zijn tuitbeker uit het mandje. De kinderwagen beweegt daarbij een beetje en meteen hoor ik kleine geluidjes. Jules is ook wakker. Ik haal het babytje eruit en leg hem naast me in het gras. 'Olle!' Roept Merijn.
'Nee, hij heet toch geen Olle? Hij heet Jules!' Merijn vindt van niet. 'Olle!' Roept hij weer.
'Krijgt Jules een kusje?' Een beetje hardhandig slaat Merijn zijn armpjes om zijn broertje en drukt een kus midden op het hoofdje. Jules kijkt wat bedenkelijk, maar als Merijn hem los laat breekt er een lachje door. 'Heb je fijn geslapen Juuleke?' De baby reageert op mijn stemgeluid. 'Ga maar zitten Merijn,' zeg ik, en neem Jules op schoot. Zo zitten we met zijn drietjes in het gras. Merijn krijgt de slappe lach omdat Jules bellen van spuug blaast, waar ik op mijn beurt weer om lach. Ik probeer hem te leren dat zijn schoenen rood zijn en zijn broek blauw, maar wanneer ik hem later vraag: 'Wat is rood?' zegt hij: 'Papa.'