002 Ongeluk

Het was zo druk in de stad, niet normaal. Ik keek om me heen, zag moeders hun kinderen aan de arm door de straat sleuren, zodat ze ze niet kwijt zouden raken. De massa slokt je op. Ik kocht een bloemetje, om mijn kamer wat op te vrolijken. Toen ik naar buiten stapte zag ik mensen om zich heen kijken. Daarna hoorde ik de sirene pas. Echt bizar, ik zag die mensen eerder reageren dan dat ik het zelf hoorde. Iedereen drong opzij, ze renden de straat over, maar de ambulance moest wel vaart minderen en wachtten tot er ruimte is om door te rijden. Het geluid was oorverdovend. Heb je ooit een loeiende sirene op 2 meter afstand gehoord? Je oren lijken het geluid nauwelijks meer in zich op te kunnen nemen, zo hard en indringend is het. Zodra het mogelijk was, scheurde er verder en verdween om de hoek. Mensen ontwaken uit hun roes en gaan verder waar ze waren gebleven, alsof God met zijn vingers kniptte en een pauze inlastte. Ik liep door, keek om de hoek waar de ambulance was verdwenen. De chauffeur opende razendsnel de deuren en twee broeders kwamen een huis uit, met daarachteraan een vrouw met een vreemde blik in haar ogen. Toen zag ik... Ik verstijfde letterlijk. Ze vervoerden een piepklein pakketje naar de auto. Het maakte geen geluid, maar je kon zien dat het een babytje moest zijn. Binnen enkele seconden werd de vrouw in de auto begeleid, werden de deuren gesloten en reden ze weg, opnieuw met loeiende sirene. En ik... bleef daar staan. Misselijk en onbeweeglijk.