1 jaar geleden.

Ik kan het me nog goed herinneren. morgen precies 1 jaar geleden, 26 februari 2008, zag ik hem op hyves. In hoeverre je iemand natuurlijk kan zien dan.
In iedergeval.. Ik vond zijn profiel + profielfoto wel een berichtje waard en dat was het begin van een hele rits privé berichten gevolgd door msn, smsjes en een allereerste date.

Die date, eerlijk is eerlijk, was werkelijkwaar een complete ramp. Het was een kutfilm ( 10.000 BC ) en hij stond me ook niet echt aan. Hij zei vrijwel niks, terwijl ik een echte prater ben en als er werd gepraat kwam er vrij weinig nuttigs uit. Zie voor je : ,,Vind je het een leuke film ? '' - ,, Nee eigenlijk niet, en jij ? '' - ,, Nee valt mij ook vies tegen'' etc..

Anyway. Toen de film eenmaal afgelopen was, liepen wij terug naar het station. Dan sta je dus bij de trein, een moment van.. En nu ? Ik wist werkelijk waar niet wat ik zeggen moest of wat ik doen moest. Dus ik wenste hem een fijne avond en ik liep als een gek de trein in. Best sneu, ik weet het. Maar wat moest ik anders ? Zo snel als ik de trein in liep, zo snel had ik al spijt van die actie. Ik smste hem, dat ik ondanks alles wel geslaagd vond ( leugentje om bestwil ? ) en dat ik hem eigenlijk best een kusje had willen geven. Een paar minuten later begon mijn telefoon te trillen en kreeg ik een smsje terug. ,, Ik vond het ook leuk en dat kusje had je me best mogen geven hoor '' . Grrrrrr, ik werd gek. Waarom had ik dat dan niet gedaan?!


Na die date, weer msn en sms contact en wilde ik het nog eenmaal proberen, kijken of het nog hetzelfde zou zijn of dat het juist anders zou zijn ? We spraken af en gingen samen ergens wat drinken. Het was ERG gezellig moet ik toegeven, dat is toch net even een andere sfeer dan de bioscoop. Het was top.

Het daten hebben we in totaal 2 maanden volgehouden en daarna zijn we een setje geworden. En dat is al bijna 1 jaar geleden!

We hebben een jaar vol ups en downs gehad. Het eerste halfjaar ging het voornamelijk goed.We hadden het leuk samen en er waren weinig problemen! Na het halfjaar kwamen de problemen, voornamelijk vanaf mijn kant.

Ik voelde mezelf waardeloos, wist niet wat ik mezelf aanmoest, vond mezelf lelijk en noem zo maar op. Daarnaast kreeg ik ook nog eens te horen dat mijn oma kanker had en dat was de druppel die de emmer deed overlopen.. Ik werd een emotioneel wrak!

Hij heeft me erdoor heen gesleept, echt waar. Hij was mijn rots in de branding, terwijl ik gewoon een kutwijf was. Ik praatte nergens over, ik was vaak chagerijnig en uitte dat op hem. Ik heb daar achteraf best wel veel spijt van gehad, maarja, terugdraaien kan helaas niet!

Gelukkig gaat het nu allemaal stukke beter en ben ik onwijs blij met hem!


RESPECT^