[1] Schoonmoeder

De moeder van mijn vriend was altijd al een beetje aloof, vroeger, zoals de Engelsen dat zeggen.

Dat heeft deels te maken met wat zij allemaal heeft meegemaakt en haar angst om mensen binnen te laten (terecht, er zijn veel stomme mensen die misbruik van je willen maken en aangetrokken worden tot mensen die in een emotioneel en mentaal zwakke positie zitten).

Ik begreep haar maar dat zorgde er wel voor dat het lastig was om de gebruikelijke weg te volgen van ja. Stappen zetten naar elkaar toe, beide families doen samenkomen, et cetera.

Nu wil het lot dat ik geen zelfstandige woning kan vinden. Mijn vriend woont al sinds 2018 bij haar en werkt hier in de buurt, is nog bezig met zijn masterstudie. De afstand tussen haar woning en die van mijn moeder is groot, en de afstand is al een keer (in 2021) tussen ons gekomen. Dat ging ik niet nog een keer laten gebeuren.

(In december-januari werden mijn moeders toxische kenmerken trouwens weer getriggerd omdat zij dacht dat ik bij haar zou moeten aankloppen terwijl zij zichzelf zou moeten opofferen voor mij. Dat is niet goed voor haar, noch voor mij. Ik heb de afgelopen 4 jaar in mijn eentje gestreden om ons allebei te helpen afkicken van die traumatische binding, ik ging godverdomme liever op straat onder een brug wonen dan dat ik bij haar ging wonen en dat al dat lijden voor niks zou zijn. Dat zou toch tot mijn dood hebben geleid. Lijden zonder zingeving leidt tot wanhoop.)

Door die 3 grote redenen woon ik nu bij schoonmoeder met vriendlief. En stiekem ook met zijn broertje die autistisch is en daardoor gevoelig voor de drugsgeuren en lawaai waarvoor de buren naast zijn studentenstudio zorgen.

Ik weet zeker dat hij graag alleen en zelfstandig is - waarvan zijn moeder het tegendeel beweert - maar die natuurlijke drang naar zelfstandigheid wordt bij gevoeligheid voor geur en geluid vaak toch overwonnen door dat laatste.

Ik dwaal af. Het gaat goed. Vriendlief en ik zijn nooit helemaal het contact verloren en zijn sinds augsustus van vorig jaar weer samen. Wij (hij) hebben haar uitgelegd wat de situatie is en zij reageerde groothartig. Ik toonde mijn dankbaarheid en goed karakter door mij aan te passen aan haar gebruiken hier. En vanwege de therapie van vorig jaar wist ik hoe dit te doen zonder mijzelf te verliezen en dit zorgt voor de ontwikkeling van een redelijk integer band.

Ik blijf gewoon dichtbij mij zelf. Dat werkt echt zo goed. Kracht zonder venijn. Kwetsbaarheid zonder onderdanigheid. Menselijk op zoek naar balans.

Soms schiet ik wel in de innerlijke paniek omdat ik emotieloos reageer of niet snel genoeg (she's a power house, veel meegemaakt, wat als...) maar dan stel ik mezelf gerust dat God het beste met mij voor heeft en dat bang zijn en de controle proberen te houden op hoe anderen mij interpreteren 9 van de 10 keer alleen maar averechts werkt.

Eerst ademen.
Dan wandelen.
Dan nog wat nuttigs doen en een kopje warms drinken.
This is The Way.