*1 Seropositief?

Stomheid leidt tot zorgen.

Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo ongelukkig gevoeld als nu.
Alsof ik op het punt sta om alles te verliezen wat ik heb opgebouwd.

Door nieuwsgierigheid naar het andere geslacht ben ik misschien wel in de oudste valkuil gelopen die er bestaat.
Het liep ook gewoon uit de hand, niet dat ik niet voorbereid was.
Als je achteraf hoort dat diegene ook niet al te betrouwbaar zou zijn, ga je je zorgen maken.

Toch maar even een belletje doen met de GGD, met enige vertraging kon ik dan toch langs komen.
Dit was toen al anderhalve maand later, plus de extra dagen die tussen het telefoongesprek en de test zaten.
Het standaard vragenlijstje, wat heb je gedaan, met wie, welke handelingen.
Ik kon ze allemaal opnoemen.

"Heb je ergens last van?" Nou nee.. Ik voel me super verder, alles ziet er normaal uit, er gebeuren geen gekke dingen of iets in die richting.
Zo vrolijk en opgewekt als ik daar toen zat, onbezorgd ging het een dag later wel anders.
Een week lang ben ik ziek geweest, niet extreem ziek maar nou wel net iets wat bij mij helemaal niet past.

En het past ook niet in het symptomenbeeld van HIV, of de andere soa's.
Ook geen griep of iets dergelijks.

Dus wat zou het dan kunnen zijn?
Het antwoord hierop kan ik niet vinden.. Het enige wat het zou kunnen zijn is iets wat zo ernstig is, dat ik hier nu niet meer zou kunnen typen.

Heerlijk voor je gemoedsrust zoiets


Dat is inmiddels voorbij en dan steekt het volgende de kop op. Een verkoudheid.
Iedereen in mijn nabije kring is verkouden.. Dus eigenlijk geen reden om zorgen te maken.
Het past ook niet bij de symptomen van HIV, maar omdat je afweersysteem al afneemt kan het natuurlijk wel makkelijker gemaakt zijn om verkouden te raken.

Langzaam maar zeker word je gekker en gekker..
En ik kan het ook gewoon niet met iemand bespreken.
Inmiddels weet ik niet eens meer of het onderbuikgevoel wat ik heb komt van de zenuwen of simpelweg honger.



Om de spanning alleen maar erger te maken begint mijn partner zich nu niet lekker te voelen.
Symptomen die wel passen bij het beeld van HIV maar ook net zo goed kunnen passen bij andere dingen.
Daarnaast heeft ze zo ongeveer de helft van de symptomen met enige regelmaat al sinds ik haar ken.



Er is dus kortom geen pijl op te trekken maar absoluut wel zenuwslopend.
Met pijn in mijn hart hoor ik het aan als er weer iets niet goed voelt.

Wat nu? Ik zie een grote donkere storm voor me, en misschien is het ook juist datgene wat voor de problemen zorgt op een psychische manier.
Ik weet dat er prima te leven valt met HIV, zelfs op zo'n manier dat je iemand niet meer kunt besmetten met het virus zolang je netjes de medicijnen inneemt.
Maar het doemscenario dat ik het leven van mij, en mijn partner heb vernietigd weegt heel zwaar..


Dankjewel dagboekje dat ik dit kon schrijven.
Met spanning zal ik deze week afwachten, niet dat ik er dan al ben want de test is nog 'vroeg'.