10 jaar geleden

Bijna tien jaar geleden werd ik door een jongen aangerand. Gisteren vertelde een vriendin over een aanranding en moest ik er weer aan denken. Ik denk er wel vaker aan terug, sprak er ook eens over met een psycholoog. Zij zei dat ik er iets mee moest doen, in een praatgroep gaan ofzo om het verder te verwerken. Maar het voelt zo officieel. Het valt wel mee, denk ik dan. Maar het valt niet mee. Ik kan er nog steeds om huilen.

Pas sinds vijf jaar praat ik er met mensen over. Toen het net gebeurd was, stuitte ik namelijk op onbegrip van mensen. Het zou mijn eigen schuld zijn geweest, omdat ik met mensen van hyves afsprak die ik nog niet kende. Dat kon gewoon fout gaan. Nu weet ik beter. Na vijf jaar ben ik erover gaan praten met mijn tutor van mijn tussenjaar. Zij vertelde dat ik niet alleen was in mijn pijn en dat die jongen waarschijnlijk niet wist hoe liefde werkte. Het gaf dat mijn boosheid verminderde, hoewel ik achteraf vind dat het het ook niet goed praat. Het is niet goed te praten, wat voor redenen er ook waren. Het ging over de grenzen heen die ik zelf hardop had aangegeven. Hij had het niet mogen doen. Sinds dat gesprek met die tutor ben ik er ook nu en dan met vriendinnen over gaan praten, en later dus ook met een psycholoog.

Nu en dan in de afgelopen vijf jaren, als ik er weer aan denk, probeer ik die jongen op te sporen via social media. Na die keer dat we elkaar zagen, zijn we elkaar namelijk uit het oog verloren, daar zorgde ik wel voor. Maar hoe ik ook zocht, ik kon hem nooit vinden. Gisteravond zocht ik opnieuw. Eerst via zijn naam, daarna via zijn zus haar naam en via een gezamenlijke vriendin. Maar geen spoor... Ten slotte probeerde ik de naam van zijn zus plus hun woonplaats van destijds. En bingo! Ik vond eerst zijn zus en vervolgens ook zijn profiel! Blijkbaar had ik altijd in de afgelopen vijf jaar zijn achternaam verkeerd geschreven...

Nu heb ik zijn profiel op facebook gevonden en zit ik te twijfelen of ik hem zal confronteren. Maar ik weet niet of het met een confrontatie beter zal worden. Inmiddels heeft hij zo'n negen jaar een vriendin en is hij sinds kort met haar verloofd, zag ik. Dat doet mij best wel wat. Hij kon gewoon doorgaan met zijn leven en ik zit nog steeds met boosheid, pijn en verdriet. Natuurlijk weet ik ook dat niet, misschien zit hij er ook nog wel mee. En toch. Ik voel dat ik iets met die boosheid wil doen. Maar ik weet niet hoe. Misschien moet ik inderdaad gewoon zelf hulp zoeken. Maar ik vind het zo kwalijk dat zo iemand gewoon door kan gaan met het leven zonder te weten wat voor puinhoop hij achterlaat.

De dag van midwinter, de eerste dag dat het vroor. De geur van de eerste vrieskou in december is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest.