104 Zij (toen)
Gisteravond, 22.39 (of iets in die richting)
Ik sprak haar aan uit beleefdheid. Eigenlijk was ik met iets anders bezig (niet boeiend maar wel grappig) en vind ik msn maar stom. Maar goed, ik sprak haar dus aan
en zij ging huilen. Ik sprak haar aan. Zij ging huilen. Zo ging het dus. Ze houdt van me, al heb ik het vaka niet door. Ik weet niet of ik van haar houd, maar ik geef om haar en ik vind het cool dat ze van me houdt. Of eigenlijk, ze geeft om mij maar misschien houdt ze daarnaast ook van mij. Diep in mijn hart zal ik heus van haar houden. Zij is lief. Maar
toen was ik moe. En ging ik na veel gezeur slapen. Om mijn afgestorven ledematen weer wat leven in te blazen. Ze doen het inmiddels weer op en top, terwijl ik er niet over twijfel of vannacht hetzelfde zal gebeuren. Of, toch wel. Ik heb
mijn joggingbroek gepakt. Warmte is fijn.
Toen werd ik dus 104.
Ik lag in mijn bed en had het niet eens meer door. Maar vandaag ben ik het dus officieel. Gefeliciteerd, dank je wel. En dan zul je denken, 104? Er zijn genoeg getuigen. Ik moest
nablijven, maar wist niet hoe dat moest. Omdat ik al 6 jaar braaf ben (en ondertussen zeer sluw en slim), heb ik nooit geweten hoe ik moest nablijven. Ze hebben me het geleerd. Ik vond
het leuk. Nablijven is leuk. Maar ik ga het niet weer doen. Blijf in mijn oude ritme. Maar toen las ik
een gedichtje van (overgeschreven door) een mede-mydier. Het staat in mijn agenda. Ik wist het. Ik houd wel van haar.
Ik sprak haar aan uit beleefdheid. Eigenlijk was ik met iets anders bezig (niet boeiend maar wel grappig) en vind ik msn maar stom. Maar goed, ik sprak haar dus aan
en zij ging huilen. Ik sprak haar aan. Zij ging huilen. Zo ging het dus. Ze houdt van me, al heb ik het vaka niet door. Ik weet niet of ik van haar houd, maar ik geef om haar en ik vind het cool dat ze van me houdt. Of eigenlijk, ze geeft om mij maar misschien houdt ze daarnaast ook van mij. Diep in mijn hart zal ik heus van haar houden. Zij is lief. Maar
toen was ik moe. En ging ik na veel gezeur slapen. Om mijn afgestorven ledematen weer wat leven in te blazen. Ze doen het inmiddels weer op en top, terwijl ik er niet over twijfel of vannacht hetzelfde zal gebeuren. Of, toch wel. Ik heb
mijn joggingbroek gepakt. Warmte is fijn.
Toen werd ik dus 104.
Ik lag in mijn bed en had het niet eens meer door. Maar vandaag ben ik het dus officieel. Gefeliciteerd, dank je wel. En dan zul je denken, 104? Er zijn genoeg getuigen. Ik moest
nablijven, maar wist niet hoe dat moest. Omdat ik al 6 jaar braaf ben (en ondertussen zeer sluw en slim), heb ik nooit geweten hoe ik moest nablijven. Ze hebben me het geleerd. Ik vond
het leuk. Nablijven is leuk. Maar ik ga het niet weer doen. Blijf in mijn oude ritme. Maar toen las ik
een gedichtje van (overgeschreven door) een mede-mydier. Het staat in mijn agenda. Ik wist het. Ik houd wel van haar.
19 dec 2006
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 aug 2017 Jongemeidenromanstijl
- O 23 jan 2017 Woordenliefde (2)
- O 28 aug 2016 Nickname ( 3 )
- O 29 aug 2011 Hoe en waarom ik ooit begon ( 1 )
- O 26 sep 2010 Rosenboom ( 2 )
- O 27 jun 2010 Generatie X. ( 2 )
- O 15 jun 2010 Het vmbo. ( 31 )
- O 13 dec 2009 Botsende deeltjes. ( 3 )
- O 06 dec 2009 De egoïstische schrijver ( 1 )
- O 19 mrt 2009 Omdat het moet. ( 2 )
- O 19 jan 2009 Mijn column! ( 4 )
- O 13 jan 2009 Tuinfeest (2) ( 2 )
- O 10 jan 2009 Ik droomde over je. ( 10 )
- O 24 dec 2008 Ik ben verliefd! ( 3 )
- O 27 okt 2008 R.i.p. ( 4 )