11 jaar geen contact

van de week was ik even kind en manloos dus ben ik lekker aan het opruimen geslagen.
op zolder vond ik onder andere een doos met flink wat herinneringen aan vroeger.
gedichten, brieven, foto's , zelfs kleine knuffeltjes.
wat me het meest deed om te zien waren gedichten die mijn beste vriend tot 4 vwo aan mij heeft geschreven.
1 waarin hij tegenover mij uit de kast kwam als allereerste persoon.
de herinneringen stroomden terug naar zijn achtertuin, hoe nerveus en bang hij was toen hij mij dat A4tje gaf en hoe snel hij zich verstopte in zijn slaapkamer terwijl ik nog buiten aan het lezen was.
ik wist niet hoe snel ik bij hem moest komen. wat kan een sterkte jongen zo klein worden binnen een paar minuten. hij was helemaal kapot van emotie en zenuwen. en ik kon hem alleen maar vasthouden en zeggen dat het niks uitmaakt en dat alles normaal blijft en ook goed komt.
ook zo'n mooi gedicht was dat!

op het 2e a4tje stond een gedicht aan mij geschreven. blijkbaar was het voor hem wel zichtbaar dat ik niet lekker in mijn vel zat hoe goed ik ook dacht dat ik het kon verstoppen. ik was zijn trein en hij beleefde met mij mooie avonturen en reisden naar mooie landschappen maar dat zijn trein nu door donkere en sombere gebieden rijd die hij niet begrijpt maar dat hij wel blijft zitten want ik ben zijn trein en hij hoopt op betere tijden voor altijd.

ow wat wou ik soms dat hij was blijven zitten.....
door die herinneringen die boven kwamen heb ik een heel voorzichtig berichtje via messenger naar hem gestuurd. nooit gedacht dat hij ook snel zou antwoorden maar dat deed hij wel. hij zei dat hij af en toe ook nog aan mij denkt.

maar waarom zoekt hij geen contact dan?
ik weet dat ik hem heel erg mis als vriend. en ja je wordt ouder en je gaat naar andere scholen en gaan in andere steden wonen, maar ik had nooit gedacht dat hij voor altijd uit mijn leven zou stappen.
ik heb hem uitgenodigd voor mijn bruiloft en hij is zonder terugwoord gewoon niet gekomen. na de geboortes van mijn kinderen kreeg ik een like op een facebookbericht en een reactie gefeliciteerd.
dat deed en doet nog best zeer.
het liefste wil ik dat hij mij zoals ik nu ben leer kennen en ook mijn kinderen. hij weet wel wie mijn man is maar heeft er nog nooit moeite voor gedaan om hem echt te leren kennen. dat deed ook flink zeer.

soms vraag ik mij af waarom mensen mij laten vallen. het lijkt hun zo goed af te gaan. zo gemakkelijk.
ze denken er niet bij na hoe ik achterblijf...