11 maart

Oh wat ben ik erg!
Ik lees net mijn berichtje van januari waarin ik veel beloftes aan mijzelf doe. Nou, ik ben vet gezakt. Het eten is wel minder maar het snoepen is volledig terug. En sporten gebeurt nog steeds niet.
Het leren is echt op een laag pitje gekomen. Ik ben zelf ook erg benieuwd hoe ik de volgende toetsen overleef.
Maar het sociale leven staat beter op de kaart! Zeker in de voorjaarsvakantie veel afgesproken met vrienden. Het was echt even nodig. Toen ben ik ook een jongen tegen gekomen. Nummers uitgewisseld en afgesproken. Best eng om weer op een date te gaan. Gelukkig gingen we bowlen, iets waar ik wel redelijk goed in ben (voor een amateur). Maar de vonk sloeg niet over bij mij. Toch bleef hij wel interessant. Was het omdat hij best goed bij mij past of omdat ik eigenlijk zo graag een vriendje wil? Na de tweede date wist ik zeker dat het alleen maar lust was. Toch kon ik mij niet lekker laten gaan en er die avond van genieten. Ik zat me al te bedacht wat ik de volgende dag zou zeggen. uuh, je zoent niet lekker?!? Nou, hij vond het wel erg jammer dat ik niet meer wilde afspreken, helaas.

Dit weekend een trainingsweekend begeleid voor aanstormend talent voor recreatiewerk. Ontzettend leuk! Na een paar uur daar was ik helemaal mijzelf en kon, voor mij gevoel, alles aan. Maar ja, wat een dilemma weer elk jaar. Moet ik wel door gaan met de pabo?? Zeker nu ik er echt nies meer voor doe. Ik heb het gekozen omdat het zo dicht bij mijn huidige werk ligt en ik merk dat ik het in de praktijk ook wel kan. Maar of dit nu mijn roeping is??
Aan de andere kant weet ik zo zeker dat ik wel voor de pabo wil gaan. Ik geef er zelfs mijn woning voor op. Morgen hangt het TE KOOP bord definitief aan het raam. Waarom twijfel ik dan nog zo?