112!!

Vanavond dacht ik naar de film "Avater" te gaan in Amsterdam... Dit met collega A. en G. Rond 19.30 werd ik opgehaald... Ik had er zin in! Hoewel ik niet zo hou van dat soort films, was ik toch wel nieuwsgierig door de reacties die ik erover had gehoord.
Goed, wij op weg naar Amsterdam. We rijden de snelweg nog niet op, en ik begin wat pijn in mn schouders te krijgen. Shit!

Voelde hetzelfde als afgelopen zondag, toen ik op het werk ook niet lekker werd. Vervelende pijn in m'n maag (net onder middenrif), wat uitstraalde naar m'n rug en schouders. Ik heb mijn afspraak toen afgezegd en ben richting huis gereden. Echter onderweg knapte ik al op, en ben toch naar die afspraak gegaan. Vaag!

Maargoed, op de snelweg kreeg ik dus dezelfde verschijnselen. Ik probeerde nog wat te gaan verzitten zodat het minder zou worden, maar het werd steeds erger.
Heb ik dat?! Gaan we gezellig een avondje naar de bios, voel ik me klote !! Ik durfde niets te zeggen, en eigenlijk dacht ik ook dat het nu ook wel weer met een kwartiertje weg zou trekken... Uiteindelijk heb ik toch maar gezegd dat ik buikpijn had, maar ging er niet over door. Daarna toch maar gezegd dat ik me echt niet lekker voelde.
Wat frisse lucht zou me vast wel goed doen... Dus nog even geduld, we reden toch de parkeergarage in. Geduld kon ik echter niet meer opbrengen en verzocht de auto te stoppen om eruit te stappen en even heen en weer te lopen, misschien zou het dan minder worden?! Helaas, niet dus! Beetje cola drinken (suikertekort??), hielp niet. Rustig en diep in en uitademen ook niet. En ondertussen werd het erger en erger. Ik had al aangegeven naar een dokter te willen, waarop een collega even naar zo'n parkeerbeheerder wilde lopen. Ik zat inmiddels op mn knieen op de grond ineengevouwen en concentreerde me op de ademhaling. Uiteindelijk stelde ik voor om 112 te bellen, want ik was heel trillerig, zwak en kon bijna niet meer praten. Misschien overdreven, maar ik dacht echt dat het heel ernstig was en dat het niet lang zou duren voordat ik out zou gaan... M'n collega's overlegde dit met elkaar, waarop ik vriendelijk doch dringend verzocht: "ik wil dat jullie nú 112 bellen!!". Zo gezegd zo gedaan. Dit was na ongeveer een kwartier op de grond te hebben gezeten..
En wat duurt wachten dan lang zeg!
Omdat de Ambu niet in de garage kon komen, moest ik een stukje lopen en een trap op. Dit ging maar moeizaam, maar ik had wel het idee dat de klachten ietsje minder werder, kon alweer iets beter praten, maar nog steeds was de pijn heel heftig. Toch werd ik naar het AMC gebracht. Daar mocht ik in een leeg kamertje van 2 bij 2 gaan zitten wachten op een verpleegkundige. Zij meette mijn bloeddruk en saturatie. Dat was gelukkig goed. Enige tijd later kwam er een arts en die onderzocht mijn buik. Op dat moment was de pijn al redelijk weg getrokken, en kon ik me weer wat ontspannen. Hij kon niets ontdekken, en aan de hand van de klachten vermoedde hij dat het een hevige maagkramp was geweest.
Vrij onschuldig, kan heel erg pijn doen, gaat vanzelf weer over, volgens hem geen aanwijsbare oorzaken (ja evt een beginnende buikgriep), volgens hem kan je het niet voorkomen, zijn er geen technieken waarmee je de klachten kan verminderen (bijv, strekken of diep in/uit ademen). Nou lekker dan...
Ik voelde me wel ff een aansteller zeg! Ben de afgelopen 5 jaar misschien 2 keer naar de dokter geweest, en hou helemaal niet van die rompslomp en in de "belangstelling" staan, maar nu kon het me niks interesseren, ik wilde van die pijn af! Het interesseerde me zelfs niet dat mensen mn reetspleet zagen toen ik ineen gedoken op de grond zat! Echt heel bizar.
Hoop echt dat ik het niet weer krijg, want ik weet me echt geen raad met die pijn!!!