114. Psycholoog

Haha, ik schrijf per ongeluk steeds meer LL. Mijn eerste incentive was om zoveel mogelijk openbaar te schrijven, maar van de afgelopen zes verhalen is er maar eentje openbaar. Oeps!


Nou, zal ik dan maar iets leuks schrijven voor jullie? In eerste instantie begon ik met vertellen over hoe alles loopt bij de psycholoog. Naar aanleiding van de intake is besloten mij een verlengd diagnostische periode aan te bieden. Oftewel, er wordt een beetje gesjoemeld om ervoor te zorgen dat ik die drie tot vijf gesprekken krijg waar ik substantieel op vooruit ga. We bespreken voornamelijk dingen over mijn vader en mijn relatie met hem, maar ook dingen over hoe ik steviger in mijn eigen schoenen kan staan.

Stiekem wil ik ook praten over mijn relaties in de zin van jongens die ik leuk vind, want daar schort ook het een en ander aan. Ik weet alleen niet zeker of hij het daar ook over wil hebben omdat ik eigenlijk onder eerstelijnshulp valt en niet de reden is dat ik dit 'uitstel van executie' heb gekregen. Er zitten echter wel dergelijke problemen in verscholen dat een enkel gesprek me al ontzettend zou helpen.

Het grootste probleem is dat ik niet realistisch ben in wat ik kan verwachten. Het is niet zozeer sociale angst alswel altijd uit gaan van het slechtste. Par example, mijn huisgenote nam me laatst apart om te praten, en een van de eerste dingen die door mijn hoofd schoot was 'shit, ik heb iets verkeerds gedaan'. Bleek natuurlijk niet zo te zijn, het ging over haar ex die iets ongelofelijk hypocriets had gedaan, maar toch was die eerste gedachte daar. Het wordt wel minder, maar het gaat me te langzaam. Ik wil niet het gevoel hebben op mijn tenen te moeten lopen.

Stiekem, nu ik er over nadenk, vermoed ik dat hij dat door heeft. Hij heeft me al tweemaal gevraagd dingen op te schrijven als ik er over wilde praten en het niet wilde vergeten, en ik denk dat ik het komende keer toch maar even moet gaan doen. Vragen kan geen kwaad, toch?

--

Zo fijn aan iets als MD, ik kan mijn gedachten kwijt en zodra ze op papier staan weet ik eigenlijk al wat ik moet gaan doen. Nu maar even een mooie formulering vinden, het briefje meenemen en het voorlezen als ik bang ben dat ik niet voldoende uit mijn woorden kan komen om het gewoon te vertellen.